امید نوعی آفت است. بی‌گناه‌ترین بافتها را می خورد و رشد می کند. می تواند از هرچیزی که به سود رشدش نیست چشم بپوشد و خود را روی چیزی بیفکند که هستی‌اش را توانمند می کند. سپس آنچه را یافته، به قدری نشخوار می کند که کوچکترین ذره‌ی غذایی‌اش استخراج شود. (لنا آندرشون)