به بهانه‌ی دیدن تئاتر "توافق نامه"

توافق نامه در عین حال که داستانی به ظاهر ساده و بدون زرق و برق و غیرِ سانتی مانتال است، و از میانه کار هم بیشتر تماشاچیان را به خنده می اندازد، امّا در لایه‌های پنهانی خود بسیار عمیق و تفکر برانگیز است. و هم ذات پنداری‌هایی که با شخصیت "دووال" صورت می‌گیرد، و نقش آفرینی آن را "رامین ناصرنصیر" بر عهده داشت و از پس آن هم عالی برآمده بود، سبب می‌شود تا درمیان خنده‌های خود و دیگر تماشاچیان، خود فریب خورده ‌ات را نیز بیابی که در میان بازی‌ها و شعارهای ظاهراً انسان دوستانه و بشردوستانه‌ی سیاستمداران و سیاست بازان، گرفتار شده‌ای و دیگر نمی‌توانی تشخیص بدهی کدام بازی است و کدام واقعیت.
و در پایان هم خانه‌ای مسموم و خطرناک که در لابه‌لای دعواهای خودنمایانه و سودجویانه به "دووال" فروخته می‌شود، نماد و استعاره‌ای بی‌نظیر از سرزمین و خرابه‌ای است که بر دوش مردمان ساده لوح هر دیاری به آن‌ها می‌رسد و باید در آن به زیست خود تا پایان ادامه دهند.
آری ما مردمان ساده لوح وارث خرابه‌های سیاستمداران و سیاست بازان و سیاست بافانِ روزگار هستیم. روزگاری که هنوز هم می‌توان صدای حافظ را از دل آن بلند شنید و هنوز هم شب تاریک است و بیم موج و گردابی چنین هایل.
با سپاس، دکتر سید حسن نورانی