نمایش خوبی بود. یا به عبارت بهتر متوسط. متوسط بودن یا معمولی بودن خودش یک امتیاز محسوب می شود. ادعای زیادی ندارد و اندازه ی ادعای خودش هم هست. در مورد موضوعات خاص فلسفی حرف نمی زند. همان چیزی است که محتوای رمان است.

نویسنده چیز خاصی به رمان اضافه نکرده است. صرفا رمان کوتاه را تبدیل به نمایشنامه کرده است که کار چندان مهمی نیست. بهتر بود می نوشتند نویسنده داستایفسکی است.

صحنه دینامیک خاصی ندارد. احتیاجی هم ندارد. هم رمان اینگونه است که یک راوی دارد هم تئاتر. برای تئاتری که یک راوی دارد و قرار است یک نفر صرفا حرف بزند دینامیک نداشتن چندان مساله مهمی نیست. اینکه صحنه را در وسط درآورده اند و بازیگر به دور آن حرکت می کند هوشمندانه است. بیشتر فضا را شبیه به یک مهمانی می کند. خصوصا در جاهایی که خطاب راوی به تماشاگران است این طراحی صحنه به ایجاد فضا کمک می کند. در جاییکه خانم نقوی می نشیند از گوشه دیگر سالن دید ندارد. هرچند بیشتر از یک دقیقه از کل تئاتر هم نیست. با اینحال میشد اکت های آن صحنه را به قسمت دیگری از صحنه منتقل کرد که تمام تماشاگران تسلط روی آن داشته باشند.

صابر ابر خوب نقش بازی می کند. نقشش تفاوت دارد با آن نقش های همیشگی. آن بهت زدگی و تعجب ناشی از بروز حوادث که عموما در نقش هایش وجود ... دیدن ادامه ›› دارد اینجا وجود ندارد. با خونسردی ماجرا را تعریف می کند.

سالن متاسفانه صندلی های راحتی ندارد. الحمدلله این نمایش بیشتر از 60 دقیقه نیست. نمی دانم در نمایش های دیگر هم از همین صندلی ها استفاده می شود یا خیر. اگر اینطور باشد نشستن بیش از این روی این صندلی ها سخت است.