متاسفانه اجراهای قبلی این نمایش رو در تئاتر شهر ندیدم و نظر بنده فقط درمورد این اجراست و امکان مقایسه ندارم.
طبیعتا از نمایشی که تو تالار بزرگ و شکوهمند وحدت اجرا میشه انتظار میره که علی رغم گران بودن ، از امکانات صحنه استفاده کافی بشه و خب این اجرا از این قاعده مستثنی نیست.

احساس میکنم برای همچین نمایشنامه ای که مانند کتاب صوتی پر است از مونولوگ و شما میتونید با چشمان بسته این نمایش رو ببینید ، این همه بالا و پایین رفتن و چرخیدن صحنه و آبجکت های غول پیکر وال و گل و ریخته شدن توپ از آسمان و دختر بچه ای که درواقع هیچ نقشی نداشت زیاده روی و از روی تلاش بیهوده ای برای پیچ و تاب دادن به یک داستان درام است.

نکته دوم اینکه شما خودتون میدونید از فضای بالکن های نزدیک به صحنه هیچ دیدی به نصف صحنه وجود نداره و با این حال برای اون صندلی ها با قیمت بالایی بلیت فروشی میکنید و تماشاگر رو مجبور میکنید تا از لبه بالکن آویزان بشه تا شاید بتونه چهره آقای ابر یا آقای سرابی رو در حال مونولوگ گفتن تماشا کنه، سوال پیش میاد ، آیا شما واقعا ذره ای به تماشاگر اهمیت میدید یا فقط بدنبال پر کردن صندلی و فروش بیشتر هستید ؟!