اینک انسان به کارگردانیِ خداوندگار، حمیدرضا نعیمی!
بی بدیل ترین ویژگی نمایش های ایشان؛
کارهای تاریخی و کلاسیک در عین صادق بودن بر زمان حال.
‌
استاد میکائیل شهرستانی؛
کوچکم اما کم پیش میاید که شخصی را استاد خطاب کنم،
الله اکبر از اقتدار در گفتار و لحن و زبان بدن،
از رئال و ملموس بودن، از باورمند بودن!
معتقدم تا باور نداشته باشیم، باور نخواهیم شد
و ایشان با باور و عزم روی صحنه به اجرا میپردازند.
‌
عزالدین ... دیدن ادامه ›› توفیق/قیافا؛
تسلط لازم و کافی، فرو رفتن در نقش در جهت القای باور پذیری و تداعی شدن موضوعات روز برای حاضرین و بیننده ها.
به نمایش درآوردن بی نهایت زیبای مکر و عجز و حیله.
‌
در ستایشِ پروکلای زیبا با زبان بدن فوق‌العاده و باز هم تسلط عالی روی حرکات، نفس ها،
حس و اَدای جملات!
غم، رویا، تلاش، خواهش و تمنا، مراقبت و در آخر و به قوی ترین حالتِ زن و مادر بودن!
شایسته ستایش شدن است.
‌
حسین عارف/عیسای ناصری؛ زیباییِ لرزش بدن و دستها، امان!
تداعی درد و رنج؛
حالت عجز و تلاش برای استقامت
و ایستاده مردن!
تسلط بر اکت‌ها، نشستن و برخاستنی با شکوه همانند عیسی.
و همچنین گفتن آرزوش؛ جهانی که مرگ معنی رهایی نباشد!
چقدر حکیمانه و زیبا.
‌
مرتضی نجفی/باراباس؛
پسر ناخلفِ پدر، تلفیقِ جنون و آرامش، گریستن و خندیدن، جفا و ستم در عین حال شفقت و رحم!
دستان بسته مانع پیشروی نخواهند بود.
تغییر آنی در نوع نگاه
با سکوتی که به صدای خود پایان میدهد .
‌
محمد سپهری/مایک؛
و در آخر مایک!
مایک آشفته و فرمانبردار با مادری که شریف بود
مایکی که به خواسته‌ اش رسید،
تناقض غم و شادی/ترس به شدت تو چهره و حرفا و رفتار‌هاش مشهود بود.
‌
بی‌نهایت سپاسگزارم بابت ثانیه های زیبای ساخته شده از عزیزانی که نام برده شده و همچنین عزیزان پشت صحنه✨