در روز
از روز
تا روز
آغاز از ساعت
پایان تا ساعت
دارای سانس فعال
آنلاین
کمدی
کودک و نوجوان
تیوال | برکه بذری
SB > com/org | (HTTPS) localhost : 02:57:03
 

بازیگر، پرفورمر، طراح حرکت، بازیگردان

 ۱۹ تیر ۱۳۷۱
«تیوال» به عنوان شبکه اجتماعی هنر و فرهنگ، همچون دیواری‌است برای هنردوستان و هنرمندان برای نوشتن و گفت‌وگو درباره زمینه‌های علاقه‌مندی مشترک، خبررسانی برنامه‌های جالب به هم‌دیگر و پیش‌نهادن دیدگاه و آثار خود. برای فعالیت در تیوال به سیستم وارد شوید
برکه بذری (berkehbazri)
درباره نمایش تضاد i
در دوره ی اول اجراهایشان، بیست و یکم مرداد ماه، این نمایش را دیدم. بعد از گذشت دو ماه قطعا حالا می توانم با فاصله گرفتن از شور و تاثیر صحنه ی تئاتر از این نمایش بنویسم. نمایشی که از زندگی روزمره صحبت نمی کند و آدم ناآشنا را به ما نشان می دهد، در مرحله ی اول چند دریچه ی انتظار را برایمان به وجود می آورد. رفتارهای بدنی، کلامی و واکنش هایی که می توانند و به سلیقه ی من باید که با آنچه می شناسیم فاصله داشته باشند. در کل مشخص است که این نکته از نظر خالقین این اثر دور نمانده و این باعث خوشحالی است.در برآورده کردن این انتظار هر فرد به اندازه ای متفاوت موفق است. بازیگر مرد اصلی (پویا فیاضی) بیش از باقی بازیگران در این امر موفق بوده است. در رابطه با بازی این بازیگر اگر بخواهم بیشتر بگویم : او به "ساخت شخصیت" رسیده است. در عین حال که مشخص است تمام نقش ها می بایست که تیپ هایی با ویژگی های مشخص و متمایز را ارائه دهند در عین حال این ها اگر -در بهترین شکل- در بدنه ی یک کاراکتر که حالا ویژگی هایی بارز و کاملا بیرونی دارند، بروز کنند بسیار اثر بخش تر می شوند. بازیگران در این توصیف روی بازه ای حرکت می کنند که پویا فیاضی موفق به ساخت بستر شخصیت و ارائه ی رفتارهای شخصیتی و بدنی متمایز شده است. نقش مرد دیگر (محمدحسین ‌علیزاده) بیشتر موفق در ارائه ی تیپی شده بود که شاید برای مخاطب رفتارهایش آشنا و قابل حدس هم می شد و این می تواند در چنین اثری نکته ای مثبت باشد چرا که این قابل پیش بینی بودن شاید آرامشی به مخاطبی بدهد که ترجیح می دهد همه چیز برایش نا آشنا نباشد. بازی ها به صورت فردی بیشتر حس می شود. کاراکترهای مرد گاهی در این ارتباط البته موفق هستند. در نهایت سخنم را کوتاه می کنم و باور دارم اثری که بتوان درباره اش حرف زد و نوشت اثری است که باید دید. تیم جوانی که به وضوح به جزئیات بسیار زیادی پرداخته اند و به هنر نمایش احترام گذاشته اند در ساخت اثرشان.
گیز طاهایی، حسن عباسی و مارال سروش این را دوست دارند
برای بهره بهتر از تیوال لطفا عضو یا وارد شوید
جمعه ۴ تیر ماه به دیدن این کار نشستم. دکور از لحظه ی اول شروع به تاثیر گذاریو فریب ذهن می کنه حتی از ردیف اول، این نکته را تبریک می گم. ضعف متن مشکل جاری شده است برای تئاتر و سینما و سریال های ما‌ که بعد از انتخاب ایده ی جذاب مشکل ساز می شود. انتخاب ایده نمایش جذاب بود. کاری است که دیدنش مخصوصا بعد از صحنه ی پایانی که نقش اصلی کار هم در واقع عوض می شود بسیار بسیار پیشرفت می کند و جمع بندی خوبی به کار می دهد و رضایت بخش می کند نمایش را. بازی های بازیگران مخصوصا سه بازیگر که دیوانه ها بودند خوب است. به خصوص غزاله روغنی و مریم مقدم که بازی قابل قبولی ارائه می دهند و بازی قابل قبول آن چیزی است که تازه بعد از آن به کار متصل می شوی و در ادامه اثر بازی شان را دوست می داری. نکته ی دیگر که شخصا قدردان آن هستم توجه بازیگران به نوع ایستادن ها و راه رفتن هایشان بود که در راستا ساختار و شکل صحنه بود و تاثیر پرسپکتیو صحنه را تخریب نکردند و برای آن و بدن بازیگر احترام قائل شدند.
علی نجیمی و mahaya این را دوست دارند
برای بهره بهتر از تیوال لطفا عضو یا وارد شوید
رخدادی که باید تجربه کنید
برای بهره بهتر از تیوال لطفا عضو یا وارد شوید
بلیط فروشی روز پنجشنبه با تخفیف دانشجویی

رخدادی پنج ساعته که در آن شما آزاد خواهید بود هر زمان که خواستید وارد و یا خارج شوید و کار را از جای تازه‌ای آغاز کنید.
این رخداد روزهای پنجشنبه در فضای باز فرهنگسرای نیاوران برگزار میشود.
از ساعت ۱۴ تا ۱۹
خرید بلیط از تیوال
(چهل درصد تخفیف تخفیف دانشجویی)

#دهلیزهای_بی_انتهای_خاطره
#گروه_سیصد_و_شصت_و_شش
رویا کاظمی این را خواند
امپرسیونیست این را دوست دارد
برای بهره بهتر از تیوال لطفا عضو یا وارد شوید
آغاز بلیط فروشی پنجمین اجرای نمایش دهلیزهای بی انتهای خاطره
امپرسیونیست این را دوست دارد
برای بهره بهتر از تیوال لطفا عضو یا وارد شوید
پنجشنبه بیستم خرداد ماه
چهارمین اجرا در باغ فرهنگسرای نیاوران است. عکس های اجرا را می توانید در برگه ی تیوال مشاهده کنید.
علی اتحاد این را دوست دارد
برای بهره بهتر از تیوال لطفا عضو یا وارد شوید
رخدادی نمایشی در فضای باز

ما تنها دستانی امیدواریم
«دهلیزهای بی‌انتهای خاطره»
رخدادی از علی اتحاد
هر پنجشنبه زیر درختان بلند باغ فرهنگسرای نیاوران
از ساعت دو بعد از ظهر تا ۷ عصر
برای تماشای کل کار به هشتاد دقیقه زمان نیاز دارید.
چهارمین اجرای این رخداد در روز پنجشنبه سیزدهم خرداد ماه خواهد بود.
پنجشنبه
از ساعت ۱۴ (به مدت پنج ساعت)
به امید ساخت تجربه ی تازه و مشترکی دیگر در کنار هم خواهیم بود.




https://www.aparat.com/v/hCnQT
لیلا دال، امپرسیونیست و علی اتحاد این را دوست دارند
خرسندم که در هوای بهار دهلیزهای بی انتهای خاطره را قدم زنان تماشا کردم شنیدم. و از طرفی به طرف دیگر باغ، قصه ای در جریان بود، دیدنی و شنیدنی.‌ انتخاب موزون و پرمحتوای جملات، همچنین فرم حرکات بازیگران و تعلیقی که هر کدام لحظه ای در ذهن ایجاد میکرد، مخاطب را کنجکاوانه در حالی که مسرور از آوا ها و حرکات دست در تمام طول برنامه به دنبال خود میکشد. سپاس از همگی افراد دهلیزهای بی انتهای خاطره
۲۲ خرداد ۱۴۰۰
برای بهره بهتر از تیوال لطفا عضو یا وارد شوید
سومین اجرای این رخداد پنج ساعته در باغ فرهنگسرای نیاوران
پنجشنبه ۱۳ خرداد از ساعت ۱۴

"دهلیزهای بی انتهای خاطره" رخدادی به طراحی و کارگردانی علی اتحاد است. این رخداد ادبیات، موسیقی، بازی، آیین، پرفورمنس-آرت تعاملی، چیدمان، نمایش و در نهایت طبیعت را به کار می‌گیرد تا اجراگران کار بتوانند در کنار مخاطبان‌شان به "کلی" تازه بدل شوند. دهلیزهای بی انتهای خاطره احیا کننده‌ی خاطراتی است که گاه از دسترس‌مان خارج می‌شوند و گاه در میان هجوم روزمرگی فراموش‌شان می‌کنیم.

پنجشنبه
سیزدهم خرداد ماه
از ساعت دو ظهر به مدت پنج ساعت



https://www.aparat.com/v/CzNok
رخدادی نمایشی که توسط علی اتحاد طراحی شده است.
این رخداد که متشکل از ده بخش نمایشی است و شما با حضور در باغ فرهنگسرای نیاوران در فضای اجرایی خواهید بود و می توانید آزادانه به تماشا بنشینید و بشنوید.
گروه اجرایی از شما دعوت می کند که در ۳۰ اردیبهشت ماه، لذت زیبایی بهاری را با ما تجربه کنید و همراه هم باشیم و مشتاق هستیم که تجربه ی شما را از حضور در این رخداد را بشنویم و بخوانیم.
این اجرا از ساعت ۲ ظهر آغاز و تا ساعت ۷ عصر ادامه می یابد و توصیه ما این است که دست کم چند ساعتی را در فضای اجرایی سپری کنید.
برای بهره بهتر از تیوال لطفا عضو یا وارد شوید
پنجشنبه ۲۳ فروردین روز افتتاحیه این رخداد در فضای باز باغ فرهنگسرای نیاوران خواهد بود.

رخدادی شامل ۱۰ بخش متفاوت که به مدت پنج ساعت اجرا می شود و مخاطبین میتوانند تمام این پنج ساعت و یا چند ساعت از آن را در فضا حضور داشته باشند و این رخداد را تجربه کنند. باغی که زیبایش با نمایش، چیدمان و موسیقی همراه خواهد شد.
طرح پوسترتون رو دوست دارم ??
۲۲ اردیبهشت ۱۴۰۰
صبا صالحیان
طرح پوسترتون رو دوست دارم ??
سپاس از توجه شما
کار اشکان گله داری عزیز است.
۲۲ اردیبهشت ۱۴۰۰
برای بهره بهتر از تیوال لطفا عضو یا وارد شوید
تراکمی کمتر از تراکم خیابان‌های تهران
««دهلیزهای بی‌انتهای خاطره» یک رخداد است؛ یعنی ایونت. به این معنا که از امکانات اجرایی چندین مدیوم بهره برده است؛ مدیومهایی چون پرفورمنس‌-آرت، تئاتر، اینستالیشن، لایو-ویدیو، آیین، موسیقی، بازی و غیره. در این کار مخاطب در فضایی که پیش‌تر ذکر کردم آزاد خواهد بود تا شیوه‌ی مواجهه‌اش را با کار تعیین کند. من کار را به شکلی مطلقا مناسب این روزگار طراحی کردم. یعنی اجرایی ۷۰ دقیقه‌ای که از ۱۰ بخش اجرایی ساخته شده که هر کدام بین ۱۰ دقیقه تا ۲۵ دقیقه‌اند طی مدت ۵ ساعت تکرار می‌شود. در هر پنجشنبه، ۷۰ نفر مخاطب می‌توانند هر زمانی از ۵ ساعت را در باغ فرهنگسرای نیاوران قدم بزنند، بنشینند، تماشا کنند و سر انجام بروند. این یعنی پایین‌ترین تراکم جمعیتی، یعنی تراکمی پایین‌تر از رفت و آمد روزمره در پیاده‌روهای شهر تهران. تصور کنید، باغ فرهنگسرای نیاوران ۱۱۰ هزار متر مربع است؛ ۷۰ نفر مخاطب و ۲۲ نفر اجراگر بناست در فضایی یازده هکتاری قدم بزنند. هیچ عقل سلیمی بعید است که این تراکم را ناقض پروتکل‌های بهداشتی بداند.
کار به لحاظ روایی ۱۰ بخش مجزا و مستقل دارد اما به لحاظ اجرایی کاملا به هم پیوسته است. «دهلیزهای بی‌انتهای خاطره» با استفاده از ده بخش اجرایی مستقل، روایتی کلی از زیست انسانی به دست می‌دهد. در صورتی که کار اجرا می‌شد شما با ورود به باغ از طبقه‌ی نخست باغ، از کودکی آغاز می‌کردید و در بالاترین طبقه به چهل‌سالگی می‌رسیدید.》

https://www.isna.ir/news/1400012413022/%D8%AA%D9%87%D8%B1%D8%A7%D9%86-%D8%B5%D8%AF-%D8%AA%D9%85%D8%A7%D8%B4%D8%A7%D8%AE%D8%A7%D9%86%D9%87-%DB%8C%D9%88%D9%86%D8%A7%D9%86%DB%8C-%D8%AF%D8%A7%D8%B1%D8%AF
بیگانه پریشان این را خواند
کاوه علیزاده، امپرسیونیست و لیلا دال این را دوست دارند
برای بهره بهتر از تیوال لطفا عضو یا وارد شوید
تهران صد تماشاخانه یونانی دارد!

راه‌های نرفته عموما برای ما مردمان هراس‌آورند اما اگر خواهان رشد هستیم، چاره‌ای هم نیست جز ترک کردن سرزمین امن، خطر کردن و پای نهادن در همین راه‌ها.

علی اتحاد، کارگردان تئاتر و سرپرست گروه «هنرهای اجرایی ۳۶۶ » یکی از کسانی است که علاقه‌مند است به کار کردن در فضاهای تازه و کنار گذاشتن عادت‌های مرسوم.
او که عموما شیوه ترکیبی را برای اجرای آثارش انتخاب می‌کند، پیش از همه‌گیری کرونا هم به اجرای پرفورمنس آرت  در خارج از سالن‌های تئاتر گرایش داشت و عموما در مکان‌هایی مانند گالری‌ها یا مکان‌های شهری، تاریخی یا طبیعی فعالیت می‌کرد. بنابراین با ورود کرونا چندان درمانده نشد زیرا می‌دانست راه‌های دیگری برای اجرا هست. هرچند همین راه‌های دیگر هم در دورانی که وضعیت تهران به لحاظ آمار مبتلایان به کرونا به رنگ قرمز در می‌آید، دچار محدودیت می‌شود ولی این امید هست که با تغییر رنگ شهر، زندگی آثار نمایشی در این راه‌ها به جریان می‌افتد.

رنگ قرمز تهران و تعطیلی «دهلیزهای بی‌انتهای خاطره»
قرار ... دیدن ادامه ›› بود اتحاد از ۱۹ فروردین ماه اجرای نمایش تازه خود را با نام «دهلیزهای بی‌انتهای خاطره»  در باغ فرهنگسرای نیاوران آغاز کند که رنگ قرمز تهران، فعلا این اجرا را به تعطیلی کشانده است. با این همه گروه اجرایی آمادگی دارند تا بعد از تغییر وضعیت، اجرای خود را برگزار کنند. همین اجرا و همینطور تجربه پیشین آنان انگیزه‌ای شد برای گفتگو درباره اجرای نمایش در خارج از سالن‌های مرسوم. موضوعی که نه تنها در دوران کرونا بلکه در زمان‌های دیگر هم باید به طور جدی به آن بیندیشیم.

هیچ یک از همکارانم قانع نشدند
اتحاد در آغاز گفتگوی خود با ایسنا گزارشی از روند اجرای نمایش پیشین خود «شب سیصد و شصت و ششم» ارایه می‌دهد: «اسفندماه سال ۱۳۹۸ که برای اولین بار تئاتر ما به دلیل آغاز همه‌گیری تعطیل شد، درست همزمان شد با ابتلای خودم به ویروس کووید ۱۹. پس از به پایان رسیدنش مشغول مطالعه‌ی دیگر «پاندمی»ها شدم. همان زمان بود که متوجه شدم پاندمی یک ساله یا دو ساله سابقه ندارد و این وضعیت دست‌کم بین چهار تا هفت سال می‌تواند ادامه پیدا کند. این طور بود که نوروز ۹۹ و پس از بهبودی کامل‌ام شروع به برنامه‌ریزی برای زیست تازه‌مان کردم. همان زمان هم با چند تن از همکارانم در حوزه‌های تئاتر و هنرهای دیداری (تجسمی) تماس گرفتم و شرایط و تحلیلم را در این باره به ایشان گفتم. البته هیچ کدام قانع نشدند. همگی معتقد بودند که باید صبر کنم و پس از چند ماه (آن زمان اگر خاطرتان باشد می‌گفتند تا تابستان) مسئله حل می‌شود.این مسئله را چند هفته‌ای با همکاران در میان گذاشتم؛ چرا که می‌دانستم اگر بشود کاری کرد به شکل صنفی ممکن است و فعالیت انفرادی دشواری‌های بسیار دارد. با این همه و با وجود آمارهای بسیار تاریخی موفق نشدم که همکاران‌ام را راضی کنم که باید روشی تازه در پیش بگیریم.»

تمرین در دشت و کوهستان
او سپس توضیحاتی درباره  شکل و شمایل تمرین و آماده‌سازی این اثر نمایشی ارایه می‌دهد:« طی نوروز ۱۳۹۹ تمرین‌ها را با گروه‌مان (گروه هنرهای اجرایی ۳۶۶) و با کمک برکه بذری بازیگردان و بازیگر گروه‌ به شکل آنلاین و روی پلتفورم زوم با وقفه‌ای بیست روزه از سر گرفتیم. از اردیبهشت ماه ۱۳۹۹ هم، کار را در فضاهای طبیعی همچون دشت‌ها و کوهستان‌های پیرامون تهران و بعد در ماه‌های بعد مکان‌هایی دیگر در سراسر کشور ادامه دادیم. طی این مدت ویدیو-آرت‌هایی ساختیم و اجرای آنلاین‌ هم برگزار کردیم. سر انجام در تابستان کار تمرین شهری آغاز شد و از شهریور ۱۳۹۹، نمایش «شب سیصد و شصت و ششم» را در فضای باز باغ «فرهنگسرای نیاوران» اجرا کردیم.»
اتحاد که برای اجرای این نمایش در قالب یک کار محیطی، شیوه تمرین و کار خود را تغییر داده بود، اضافه می‌کند: «اجراهای من با گروه ۳۶۶ به شکل هفتگی برگزار می‌شود؛ یعنی تنها هفته‌ای یک روز یا یک شب. برنامه‌ی اجرای ما در فرهنگسرای نیاوران به صورت محیطی، در فضای باز و بدون جایگاه تماشاگران برگزار شد. طبیعتا برای رسیدن به این اجرا تمامی شیوه‌های اجرایی که پیش‌تر در سالن داشتیم تغییر کرد و روند تمرینات هم به کلی عوض شد. همکاری مسئولان فرهنگسرا کمک بزرگی بود که امکان چنین رخدادی را فراهم می‌کرد. اجرا تا مهرماه ادامه داشت و کم کم سرمای هوا سبب شد که کار را متوقف کنیم چرا که بخشی از اجرا درون آب بود.»
تک‌گویی در کویر و سواحل خلیج فارس
او که پس از آن مشغول ساخت کار بعدی خود شده، اضافه می‌کند: «از این به بعد تمرین کار بعدی یعنی «دهلیزهای بی‌انتهای خاطره»‌ آغاز شد. در کنار آن ساخت ویدیو-آرت‌ها و اجراهای تک‌گویی‌های محیطی در کویر مرکزی ایران و بعد سواحل خلیج فارس و جزایر را هم در کنار تمرین‌های اصلی «دهلیزهای بی‌انتهای خاطره» در پیش گرفتیم. بنا بود اولین اجرای ما در روز ۱۹ فروردین ۱۴۰۰ آغاز شود که به تاریخ تعطیلی چندباره‌ی تئاتر برخورد و لغو شد.»
اتحاد البته این تجربه‌ها را با گروهی جوان انجام می‌دهد؛ گروه او در حال حاضر بیست و دو عضو دارد که عموما زیر ۲۵ سال دارند و در کارهای متنوعی کنار اتحاد هستند؛ در ویدیو-آرت، تئاتر، پرفورمنس‌آرت و حتی فعالیت‌های اینترنتی. 

این هم یک مطایبه تاریخی است
سرپرست گروه «هنرهای اجرایی ۳۶۶» که پیش از این هم تجربه اجرای کار در خارج از سالن‌های مرسوم تئاتر را داشته، در این زمینه توضیح می‌دهد: «باید پرسید آیا نمایش باید محدود به فضایی مشخص باشد؟ من به عنوان هنرمندی که با مدیوم‌های مختلف کار می‌کنم، بخش بزرگی از دوره‌ی کاری‌ام «مکان-محور» است. یعنی، چه اینستالیشن‌هایم، چه پرفورمنس‌هایم و چه تئاترها همگی با فضای پیرامون‌شان ارتباط برقرار می‌کنند. خیال می‌کنم مشکل بیش از هر چیزی با خط‌کشی‌های از پیش موجود است.»
او در توضیح بیشتر این وضعیت ادامه می‌دهد: «متاسفانه به دلیل اولویت «هنر جشنواره‌ای» تصور بر این است که وقتی تئاتر از فضای بسته‌ی تماشاخانه خارج شود بدل به «نمایش خیابانی» می‌شود. صدها شیوه‌ی اجرایی در سراسر جهان وجود دارد که نمایش را به صحنه‌ی عمومی اجتماع می‌آورد. درست به همین دلیل پیش از ماجرای شیوع هم انتخاب اولیه‌ام اجرا درفضاهای عمومی همچون باغ‌ها و مکان‌های تاریخی بود. همین کاری که پیش‌تر گفتم یعنی «شب سیصد و شصت و ششم» ابتدا بنا بود که در باغ نیاوران اجرا شود اما مجوز لازم برای اجرا را نتوانستم که بگیرم. این طور شد که به ناچار کار را به تماشاخانه‌های مختلف بردم و در باز اجرا، حدود یک سال بعد کار در همان باغ فرهنگسرا اجرا شد. این هم مطایبه‌ی تاریخ است که یک بار می‌گویند نه و بعد که دیگر چاره‌ای نیست جز فضای باز، مجوز می‌دهند.»
تهران بیش از صد تماشاخانه‌ی یونانی دارد
یکی از مشکلات تئاتر ما  محدود شدن در فضای چهارراه ولیعصر است. بسیاری از سالن‌های خصوصی هم در همین محدوده فعال شده‌اند و حال آنکه در شهری مانند تهران نه تنها باید در نقاط گوناگون سالن داشته باشیم بلکه اجرا در خارج از سالن‌های مرسوم، راه دیگری است برای گسترده کردن تماشاگر تئاتر.
اتحاد در این زمینه می‌گوید: «بستر اجرا در فضای باز در هر نقطه‌ی جهان موجود است. حتی خیال می‌کنم اگر نمایش‌هایی مجال آن را بیابند که از فضای مرسوم‌ تئاتر جدا شوند مخاطبان بیشتری را به خود جلب می‌کنند. مقصودم امروز و در شرایط شیوع کووید نیست بلکه در هر زمانی. یادمان باشد که ما در کشوری زندگی می‌کنیم که تنها دو دهم درصد از جمعیت‌اش اساسا در زندگی‌شان تئاتر دیده‌اند. پس هر تصمیمی برای خروج از فضای مرسوم تئاتر و آوردن نمایش یا هر شکل هنری بیرون فضای قاعده‌مند پیشین به نفع نمایش و به طور کلی هنر است. حتی اگر مثل من کار را متحرک و بدون جایگاه تماشاگران تعریف نکنیم هم باز تهران بیش از یکصد فضای باز تئاتر (تماشاخانه‌ی یونانی) دارد.»

راه‌های نرفته عموما برای ما مردمان هراس‌آورند
او درباره موانع و مخالفت‌هایی که برای اجرای تئاتر در خارج از سالن وجود دارند، نیز می‌گوید: «مخالفت‌ها آن طور که گفته‌اید البته وجود دارد و کم هم نیست. اما باید به خاطر داشته باشیم که راه‌های نرفته عموما برای ما مردمان هراس‌آورند. با این همه طی بیست سال گذشته تجربه‌های پراکنده‌ای از اجراهای مشابه کم هم نبوده‌اند. کافی‌ است به تجربه‌ی پرفورمنس-‌آرت ایران نگاهی کنیم. تجربه به من نشان داده که مخاطبان راحت‌تر از هنرمندان این تغییرات را می‌پذیرند. در سال ۱۳۸۷ کاری داشتم بر مبنای متن «گات‌ها» که دوست داشتم در فضای قلعه‌های ساسانی اجرا شود. ساخت آن حجم دکور از بودجه و توان من خارج بود. سر انجام به واسطه‌ی یکی از دوستان‌ هنرمند با یک تور یک روزه هماهنگ کردم و سیصد نفر مخاطب (بخوانید توریست)‌ همراه من به ارتفاعات ۱۸۱۱ متری سوادکوه در البرز مرکزی آمدند و پیش روی قلعه‌ی «کنگلو» در ارتفاعات البرز اجرا کردم. راه‌های ممکن برای اجرا بسیار است.»
در ادامه توضیحات اتحاد را درباره «دهلیزهای بی‌انتهای خاطره» می‌خوانیم، اجرایی که قرار است بی درنگ بعد از تعطیلی فعالیت‌های جمعی برگزار شود.
تراکمی کمتر از تراکم خیابان‌های تهران
««دهلیزهای بی‌انتهای خاطره» یک رخداد است؛ یعنی ایونت. به این معنا که از امکانات اجرایی چندین مدیوم بهره برده است؛ مدیومهایی چون پرفورمنس‌-آرت، تئاتر، اینستالیشن، لایو-ویدیو، آیین، موسیقی، بازی و غیره. در این کار مخاطب در فضایی که پیش‌تر ذکر کردم آزاد خواهد بود تا شیوه‌ی مواجهه‌اش را با کار تعیین کند. من کار را به شکلی مطلقا مناسب این روزگار طراحی کردم. یعنی اجرایی ۷۰ دقیقه‌ای که از ۱۰ بخش اجرایی ساخته شده که هر کدام بین ۱۰ دقیقه تا ۲۵ دقیقه‌اند طی مدت ۵ ساعت تکرار می‌شود. در هر پنجشنبه، ۷۰ نفر مخاطب می‌توانند هر زمانی از ۵ ساعت را در باغ فرهنگسرای نیاوران قدم بزنند، بنشینند، تماشا کنند و سر انجام بروند. این یعنی پایین‌ترین تراکم جمعیتی، یعنی تراکمی پایین‌تر از رفت و آمد روزمره در پیاده‌روهای شهر تهران. تصور کنید، باغ فرهنگسرای نیاوران ۱۱۰ هزار متر مربع است؛ ۷۰ نفر مخاطب و ۲۲ نفر اجراگر بناست در فضایی یازده هکتاری قدم بزنند. هیچ عقل سلیمی بعید است که این تراکم را ناقض پروتکل‌های بهداشتی بداند.
 کار به لحاظ روایی ۱۰ بخش مجزا و مستقل دارد اما به لحاظ اجرایی کاملا به هم پیوسته است. «دهلیزهای بی‌انتهای خاطره» با استفاده از ده بخش اجرایی مستقل، روایتی کلی از زیست انسانی به دست می‌دهد. در صورتی که کار اجرا می‌شد شما با ورود به باغ از طبقه‌ی نخست باغ، از کودکی آغاز می‌کردید و در بالاترین طبقه به چهل‌سالگی می‌رسیدید.》

خبرنگار ندا آل سید طیب

دبیر شیما غفاری


/https://www.isna.ir/news/1400012413022
بیگانه پریشان این را خواند
حسن عباسی، امپرسیونیست و لیلا دال این را دوست دارند
برای بهره بهتر از تیوال لطفا عضو یا وارد شوید
توضیحات کارگردان اثر درباره رخداد پنجشنبه ۱۹ فروردین ماه.
در روزهای شیوع کرونا، این اجرا در فضای باز باغ فرهنگسرای نیاوران و بدون جایگاه مخاطبان و به صورت متحرک ارائه شده است تا امکان انتقال بیماری به صفر نزدیک شود. این اجرا با ۷۰ مخاطب طی پنج ساعت برگزار می‌شود تا مخاطبان ناچار نشوند به شکل متراکم کار را دنبال کنند.


https://aparat.com/v/FuZRE

"دهلیزهای بی انتهای خاطره"
رخدادی از علی اتحاد
از ۱۹ فروردین پنجشنبه ها در فضای باز فرهنگسرای نیاوران

«دهلیزهای بی‌انتهای خاطره» رخدادیست که از ده تکه ساخته شده است. رخدادی درباره‌ی خاطره، درباره‌ی کودکی، درباره‌ی شعر، درباره‌ی جنگل، درباره‌ی گله‌های گوزن‌های گم شده، درباره‌ی نان، درباره‌ی عشق ورزیدن، درباره‌ی جدایی، درباره‌ی وصل، درباره‌ی پدرها و مادرهامان و درباره‌ی تردید و ایمان.
هر هفته پنج ساعت کنار هم اجرا خواهیم کرد و میزبان شما خواهیم بود تا هر قدر از این پنج ساعت را به اختیار خود در باغ مجسمه‌های زنده و سخن‌گوی «دهلیزهای بی‌انتهای خاطره» قدم بزنید، ببینید، بشنوید، گوش بدهید، گفت و گو کنید، بنشینید، بمانید و یا بروید.

از پنجشنبه نوزدهم فروردین، هر پنجشنبه ... دیدن ادامه ›› از دو بعد از ظهر تا هفت عصر، در فضای باز باغ فرهنگسرای نیاوران
طراح گرافیک و انیمیشن: اشکان گله‌داری

#دهلیزهای_بی_انتهای_خاطره
#گروه_سیصد_و_شصت_و_شش #گروه_سیصد_وشصت_و_ششم

#366performingartsgroup




https://aparat.com/v/XB29p
هم زمان با رونمایی از پوستر "دهلیزهای بی انتهای خاطره" که
رخدادی از علی اتحاد است، گروه سیصد و شصت و شش با افتخار از شما دعوت می کند که از ۱۹ فروردین پنجشنبه ها، در فضای باز فرهنگسرای نیاوران، همراه ما باشید.


«دهلیزهای بی‌انتهای خاطره» رخدادیست که از ده تکه ساخته شده است. رخدادی درباره‌ی خاطره، درباره‌ی کودکی، درباره‌ی شعر، درباره‌ی جنگل، درباره‌ی گله‌های گوزن‌های گم شده، درباره‌ی نان، درباره‌ی عشق ورزیدن، درباره‌ی جدایی، درباره‌ی وصل، درباره‌ی پدرها و مادرهامان و درباره‌ی تردید و ایمان.
هر هفته پنج ساعت کنار هم اجرا خواهیم کرد و میزبان شما خواهیم بود تا هر قدر از این پنج ساعت را به اختیار خود در باغ مجسمه‌های زنده و سخن‌گوی «دهلیزهای بی‌انتهای خاطره» قدم بزنید، ببینید، بشنوید، گوش بدهید، گفت و گو کنید، بنشینید، بمانید ... دیدن ادامه ›› و یا بروید.

از پنجشنبه نوزدهم فروردین، هر پنجشنبه از دو بعد از ظهر تا هفت عصر، در فضای باز باغ فرهنگسرای نیاوران
طراح گرافیک و انیمیشن: اشکان گله‌داری

بی نظیر????
۱۱ فروردین ۱۴۰۰
گیز طاهایی (giztahaei)
بیگانه پریشان
چون در محیط باز اجرا دارید، یکی دو تاش رو میاییم ببینیم چه خبره
مشتاق دیدارتان هستیم، سپاس
۱۴ فروردین ۱۴۰۰
برکه بذری
باعث افتخار است دوست عزیز، در توضیح اجرا فکر می کنم که باید توضیح دهم که شما در یک اجرا و در مدت زمان حضورتان می توانید همه ی اجراها را ببینید. به امید دیدارتان
مرسی، چه خوب
۱۵ فروردین ۱۴۰۰
برای بهره بهتر از تیوال لطفا عضو یا وارد شوید
شنبه ۱۲ مهر ماه
آخرین اجرای این نمایش (اجرایی تعاملی و متحرک و تجربی) در باغ فرهنگ نیاوران خواهد بود.
به امید حضور نگاه و ذهن های روشن مخاطبان هستیم.
پویا فلاح این را خواند
پریسا توکلی این را دوست دارد
برای بهره بهتر از تیوال لطفا عضو یا وارد شوید
اجرای پایانی روز شنبه در فرهنگسرای نیاوران
مشتاق حضور علاقه مندان هنر،فرهنگ،ادبیات و به ویژه هنرهای معاصر و اجرایی و تجربی هستیم.
اجرای پایانی
شنبه ۱۲ مهر ماه
فضای باز فرهنگسرای نیاوران
نمایش شب سیصد و شصت و ششم، اجرایی تجربی،تعاملی و متحرک است و خوشحالیم که در روز شنبه ۵ مهر ماه همراه با تخفیف دانشجویی می توانیم میزبان دانشجویان باشیم.
سرویس تئاتر هنرآنلاین

تئاتر ایران پز تئاتر محیطی می‌دهد اما به آن نمی‌پردازد / لزوم توجه به تئاتر محیطی در دوران کرونا در گفت‌وگو با چنگیزیان، کمالی مقدم و اتحاد


بازاندیشی اغلب سبب پیشرفت می‌شود

علی اتحاد که این روزها نمایش "شب سیصد و شصت و ششم" را در باغ فرهنگسرای نیاوران اجرا می‌کند، درباره تجربه اجرا در فضای باز، گفت: ... دیدن ادامه ›› ساده‌ترین پاسخ به این پرسش این است؛ بسیار تجربه مطبوعی‌ست. با این حال ترجیح می‌دهم که کمی بیشتر در این باره بگویم. تجربه‌ کار در فضاهای نامتعارف برای من تجربه‌ آشنایی است. احتمالا می‌دانید که کارهایم عمدتا جایی میان "نمایش" و "پرفورمنس‌آرت" شکل می‌گیرد، از این جهت هر بار تلاش کرده‌ام مکان مناسب آن اجرا را بیابم و یا اجرایی از پیش موجود را در فضایی تازه بازسازی کنم.

او همچنین افزود: این شیوه سبب می‌شود که امکانات "عرصه‌ نمایش" وسیع‌تر شود؛ توجه کنید که ترجیح می‌دهم به جای "صحنه" که تعریفی مشخص دارد از عبارت "عرصه‌ نمایش" استفاده کنم. به این ترتیب هر بار کار برای من به عنوان مولف، بدل به چالشی تازه می‌شود. می‌خواهم بگویم حالا که "کووید-۱۹" شرایط را به این سو برده ترجیح می‌دهم به جای انفعال، از این شرایط به نفع کارم استفاده کنم. "شب سیصد و شصت و ششم" در مراحل تمرین با این امید شکل گرفت که شاید روزی بشود در فضاهای نامتعارف اجرا شود. با این حال سال‌ گذشته کار را از تماشاخانه‌های معمول آغاز کردم چون پیش از این مرجع مربوطه بر سر صدور مجوز نمایشی در فضاهای غیر نمایشی سخت‌گیرتر بود.

اتحاد همچنین اضافه کرد: مگر کار هنرمند همین نیست که هر روز در پی راهی تازه برای بیان خیالات‌اش باشد؟ ما هراس‌هایی داریم و آرزوهایی و مدام گِردِ این هراس‌ها و آرزوها چیزی می‌تنیم و مدام گوشی و چشمی می‌جوییم که آن‌چه ساخته‌ایم را برایش شرح دهیم یا پیش چشم‌اش بیاوریم؛ زمینه‌ این داد و ستد خیالی چه صحنه باشد و چه باغ یا هر کنج دیگری برای من تفاوت چندانی ندارد. جلوی تنفس را که نمی‌شود گرفت. این خیال‌پردازی‌ها برای هنرمندان به مثابه نفس کشیدن است. اگر روزی - شبیه به فیلم‌های پساآخرالزمانی - هیچ زیرساخت آشنایی روی زمین نماند من چه می‌کنم؟ احتمالا هنوز هم در حال خیال‌پردازی‌ام؛ نه؟

این کارگردان در پاسخ به این پرسش که آیا این امکان اجرایی را مناسب این روزها می‌دانید؟ یادآور شد: به هر حال جمع انسانی بستر شیوع بیماری را فراهم می‌کند. البته که فضای بسته به گفته‌ متخصصان به مراتب خطرناک‌تر از فضای باز است. در این زمینه تخصصی ندارم و مثل بسیاری شهروندان گوش سپرده‌ام به اخبار هر روزه. حرفم اما چیز دیگری‌ست؛ جویبار حیات را که نمی‌شود متوقف کرد. می‌بینید که مردم ما کم طاقت شده‌اند. از حوالی اردیبهشت بود که یکی پس از دیگری مراکز عمومی باز شدند و کافه‌ها و رستوران‌ها و معابر مملو از جمعیت شد. حالا در این میان تماشاخانه‌ها هم سهمی دارند که نمی‌شود نادیده‌اش گرفت. پیش‌تر هم در گفت و گویی اشاره کردم که نمی‌شود دستور قرنطینه صادر نکرد اما از مراکز فرهنگی توقع داشت که کارشان را متوقف کنند؛ آن‌ هم بی‌هیچ حمایت مالی از سوی مراکز دولتی.

او همچنین افزود: دقیق‌تر اگر به پرسش شما برگردم باید بگویم که فضای باز هم به لحاظ روانی و هم به لحاظ عملی در این روزها فضای مناسب‌تری‌ست. با این همه خیال نمی‌کنم بشود بیش از یک ماه دیگر در این قِسم فضاها به کار ادامه داد. پاییز از راه می‌رسد و گروه من هم ناچار خواهد شد دیر یا زود پی سقفی بگردد برای ادامه‌ فعالیت‌اش. امیدوارم شرایط حاضر، سبب شود مدیران فرهنگی کشور به فکر ساخت فضاهای مناسب بیافتند. به سادگی می‌شود فضاهای نیمه بسته تدارک دید. به کافه‌ها نگاه کنید: در فصل سرد فضاهای بازشان را تعطیل نمی‌کنند. سقفی کاذب می‌زنند و وسایل گرمایشی اضافه می‌کنند و به مشتریان‌شان اجازه می‌دهند که از فضای باز لذت ببرند. می‌شود برای نمایش هم چنین تدابیری اندیشید. این پیشنهاد را به مثابه واکنش در نظر نگیرید؛ حرف من این است که اگر شیوع کووید هم پیش نمی‌آمد خوب می‌شد که چنین فضاهای جایگزینی در اختیار داشتیم. فضای تازه ذهنیت تازه می‌آفریند و ذهنیت تازه‌ هنرمند، روح "صحنه‌ هنری" کشورمان را هم تازه خواهد کرد.

علی اتحاد در ادامه صحبت‌هایش اظهار کرد: به نظرم کار "صحنه‌ای" و کار در فضای باز دو قِسم متفاوت نمایشی‌اند. خیال می‌کنم نباید این دو را جایگزین هم کرد. همانطور که وقتی کارگردانی روی صحنه‌ تالار وحدت کار می‌کند تقریبا محال است که دل‌اش نخواهد از امکانات فنی صحنه‌ "وحدت" استفاده کند؛ مقصودم امکاناتی چون بالابرهای هیدرولیک و پرده‌های عرضی و کف متحرک و سامانه صوتی و نوری حرفه‌ای است. فضای باز هم همین‌طور است. حالا که دارم کارم را در باغ فرهنگسرای نیاوران باز اجرا می‌کنم؛ نمی‌شود که معماری بنا، درختان کهنسال‌اش، صدای خش خش برگ‌ها، صدای اتومبیل‌هایی که از کمی آن‌سوتر می‌آید، صدای جریان آب در جوی‌ها و حوض‌های باغ، نسیم خنک آخر تابستان، بوی چمن تراشیده و نور مهتاب را نادیده بگیرم و خیال کنم که هنوز دارم کارم را در سالن تاریک نمایش اجرا می‌کنم. این پیش‌فرض اساسا نادرست است.

او افزود: اثر هنری در هر فضایی چه مولف‌اش دوست داشته باشد و چه نداشته باشد رنگ و بوی آن فضا را به خود می‌گیرد. خیال می‌کنم باید این قِسم کار را در ذهن‌مان به کلی از کاری که در صحنه‌ معمول نمایشی اجرا می‌شود تفکیک کنیم و این تفکیک به ما اجازه‌ بازاندیشی می‌دهد و البته که بازاندیشی اغلب سبب پیشرفت می‌شود.

لینک کامل خبر:

http://www.honaronline.ir/بخش-نمایش-3/152787-تئاتر-ایران-پز-تئاتر-محیطی-می-دهد-اما-به-آن-نمی-پردازد-لزوم-توجه-به-تئاتر-محیطی-در-دوران-کرونا-در-گفت-وگو-با-چنگیزیان-کمالی-مقدم-اتحاد
 

زمینه‌های فعالیت

تئاتر

تماس‌ها

berkehbazry
berkeh bazri