((( سارا کین ، موج نو، رویکرد مترقی و متفاوت )))

در شرایطی که میانمایگی ، بازاری شدن ، تولیدهای بدون درد و خونریزی عرفی و نرماتیو ! در انتخاب متون نمایشی ، خوانش آنها و اجرایشان تهدید مخربی بر ساحت اندیشمند ، ترقی خواهانه و بن فکنانه ی تئاتر محسوب می شود، انتخاب متن نمایشنامه نویس انگلیسی،سارا کین (بدون در نظر گرفتن چگونگی اجرای آن در وهله اول) امیدوار کننده و حتی هیجان انگیز است..
**
((تئاتر اگزیستانسیالیستی ترین شکل هنر ))
سارا کینSarah kane عمر کوتاهی داشت اما تاثیرش بر تئاتر مدرن جهان از آخرین سال دهه 90(هنگام حلقه آویز کردن خود در سن 28سالگی )تا کنون قابل ردیابی و پیگری است. توماس اوسترمایر ، کارگردان برجسته ی آلمانی، از تاثیرپذیری بسیار عمیقش از کین ... دیدن ادامه ›› گفته است.
مضمون نمایش های سارا کین، حول عشق رستگار، میل جنسی ، درد و شکنجه ی جسمی و روانی و مرگ بود. زبان کین بدون حشو و اضافات ، نیروی شاعرانگی قدرتمندی دارد و در جستجوی فرم های تئاتری نوآورانه است. کین می خواست شاعر شود اما متوجه شد شعر قادر به انتقال افکار و احساساتش نیست ..
او از افسردگی شدید و طولانی مدت رنج می برد .جذب صحنه تئاتر شد چرا که معتقد بود تئاتر هیچ خاطره ای ندارد و همین مساله آنرا به اگزیستانسیالیستی ترین هنر بدل می سازد...سارا کین ،از دنیایی می نوشت که اطرافش می دید از جهانی که عشق و خشونت عمیقا در هم تنیده شده و امید و یأس تصاویر آینه واری از یکدیگر هستند.
*
کین یکی از ارکان جریانی قلمداد میشود که بعدها تحت عنوان تئاتر in-yer-face بریتانیا نامگذاری شد. In-Yer-face تئاتری است که:" پس گردن تماشاگران را می گیرد ، تکانش می دهد و پیامش را می رساند... پرخاشگر و تحریک کنندهProvocative و گستاخ است و مرزهای نرمال را می شکند و ساحت خصوصی بیننده را خدشه دار و آرامش کاذبش را بر هم می زند! این نوع تئاتر فرمی از درام است که از اصول و قواعد تئاتر ناتوریالیستی دوری می جوید و در عین حال متاثر از تئاتر اکسپرسیونیستی است و بسیار مبتنی بر تجربه گرایی... در این نوع تئاتر از متریال شوک آور، رکیک، مواجه برانگیز روی صحنه استفاده می کنند ".
***
“No one survives life.”
((ذهن سایکوتیک ))
نمایش جنون در ۴:۴۸ ، آخرین نمایش کین است و در عین حال کوتاه ترین و قطعه قطعه شده ترین کار تئاتریش ، تعداد شخصیت ها دقیقا مشخص نیست..او در دوران افسردگی شدیدش این نمایش را نگاشته است ...به نوعی این اثر با ادبیات یأس مرتبط می شود.برخی منتقدین هم معتقدند کار کین بیشتر مدیون افسردگی کلینیکی است تا بینش هنری واقعی ..
اما میل توقف ناپذیر کین در ایجاد فرم های بدیع این اثر را بیشتر به یک رقص هماهنگ شاعرانه بدل کرده تا یک نمایش سه پرده ای مرسوم. ..نغمه سرایی متن به تصاویر قدرتمند صحنه بندی شده ...
***
بسیار قدردان وجود نازنین دوست مهربانم محمد جان رحمانی بابت یادآوری اجرای این نمایش در سالن موج نو هستم
به زودی به تماشای اجرای این نمایش در تماشاخانه ی آلترناتیو موج نو خواهم نشست.. نمی دانم اجرا چطور خواهد بود اما نام سارا کین و اولین اجرای صحنه ای اثری از او در تهران بسیار فرخنده است.