من دیشب این نمایش رو دیدم و راست بگم! اولین بار بود که برای تشویق بعد اتمام اجرا بلند نشدم! چون تیاتری ندیدم! نه بیان خوب. نه حرکت های خوب. ایراد های خیلی ابتدایی. خیلی کسل کننده. سیامک صفری هم به خاطر مجموعه کلی افت کرده بود. رضا کیانیان هم شبیه موعظه گرهای اخلاقی فقط دکلمه میکرد. دریغ از یک ذره حسی که بگم لحظه ای درگیرم کنه. تنها دو سه دقیقه ای که هدایت هاشمی بود دوست داشتم. یه کمی حس داشت. من فیلمش رو ندیدم و هیچ پیش زمینه ای از ماجرا نداشتم.
و با شوق و ذوقی رفته بودم که دست از پا درازتر برگشتم.
شاید اگر این رو به عنوان تله تئاتر کار میکردن و از تلویزیون پخش می شد مناسب تر بود. تالار وحدت با اون فضای زیبا و این تعداد تماشاگر کارهای بهتری برازندشه...
و از حمید پور اذری هم توقع نداشتم تو چنین کاری همکاری ای داشته باشه...
و موسیقی که اسم کارن همایونفر رو زدن کاش زمان بیشتری رو بهش میدادن تا حداقل با کمی حس موسیقی خوب سالن رو ترک میکردیم نه با خمیازه...

تنها نکته ی مثبت این نمایش : طراحی لباس! همین و بس

من دیشب این نمایش را به لطف دوستان تیوالی ام تماشا کردم. اولین بار است در تیوال نقد می نویسم و البته در نقد معمولا بی تعارف حرف هایم را می زنم.
نمایش تلخی بود و می توانست تا ساعت ها تماشاگر را درگیر اثر کند. اما اما ذکر نکاتی را لازم می دانم.
در آغاز و تا اواسط نمایش دیالوگ های با مضمون بوی باباته. بوی مرده میاد ... بوی ... برای من فضای نمایش مخزن تهرانی تداعی را می کرد که کم کم از آن فضا دور شد.
به نظرم من نویسنده حرف های زیادی برای گفتن داشت که برای ۷۰ دقیقه بار بزرگی محسوب می شد و فضا را دچار شعار زدگی کرده بود. و جاهایی هم صحبت های نامربوط به فضای درامی اثر زننده بود. برای مثال دیالوگ های مهدی درباره ما و ژاپنی ها که خیلی زیاد بود و مرا یاد شیر های فیس بوکی می انداخت. بابا نان داد مادر آب داد. این حرف های برای کدام یک از ما جدید بود؟ مگر نه این که این ها را بارها خودمان از پیج دیگران خوانده و شیر کرده ایم؟ دلم میخواست اگر حرف هایی برای گفتن بود مبتکرانه می بود.
و اینکه این زیاده گویی ها هماهنگی اثر را کم کرده بود. درست است فضای نمایش استعاری بود اما دلم میخواست داستان هم به اندازه ی دیالوگ های استعاری من را درگیر کند. من با شخصیت ها ارتباط برقرار کنم نه اینکه فقط دیالوگ هایی را از زبان سه نفر بشنوم که بسیاری از آنها ربطی به شخصیت کسی که آن را ادا میکرد نداشت. شخصیت ها در خدمت دیالوگ گویی بودند نه اینکه دیالوگ ها در خدمت شخصیت پردازی.
بعضی واکنش ها هم برای من تصنعی بود. برای مثال برخورد ریلکس ... دیدن ادامه ›› مهدی با دروغ های مادر و خواهرش. اینکه نامزد کرده یا دروغ میگه نامزد کرده. اصلن مهدی توجهی به این حرف ها نداشت گویا این دیالوگ ها برای تماشاگر گفته می شد نه مهدی.
در طول اثر مدام این حس را داشتم تمام کاراکتر ها دارند به صورت مونولوگ برای تماشاگر حرف می زنند و ارتباط چندانی با هم ندارند و فقط به طور فیزیکی روبروی هم ایستاده اند.. و این به نظرم نقطه ی ضعفی برای اثر محسوب میشد.
با تمام این وجود جسارتتان را برای ساخت این اثر در این فضا می ستایم و امیدوارم کارهای بهتری در این زمینه شاهد باشم. و صد البته از تماشای این اثر لذت بردم :)
شاد و سلامت باشید.