نمایشی از به اسارت گرفته شدن مردمی (بیماران بیمارستان) توسط حاکمی ظالم که دنبال منافع شخصی خویش میباشد، مردمی که با درد و رنج انس گرفته اند و جسارت تغییر و ایستادگی مقابل حاکم ظالم را ندارند.

نمایش قابل قبولی بود ولی میتوانست بهتر باشد، کار نورپردازی و موسیقی خوب بود، ولی بنظر من بهترین اصلاح میتواند این باشد که صدای بازیگرها که اکثرا توی هم گم میشد و مفهوم نبود را بهبود ببخشند. و البته کمی از هیاهوی و دیالوگ های تکراری بیماران روانی کم شود زیرا تکراری بود و خسته کننده میشد.