بر اساس کامنت ها تشویق شدیم به دیدن این نمایش بنشینیم اما...
اولا بنظر بنده تبدیل کردن موضوعی این چنینی به ۷۰ دقیقه طنز، ولو طنز درجه یک که روده برت کنه، هیچ پوینت مثبتی نداره، چون نه میتونم اسمش رو خلاقیت بذارم و نه میتونم علتش رو بفهمم.
دوم، هم خودم و هم حسی که از تماشاچی های سالن گرفتم این بود که همه منتظر یک شوک بودن، جایی در اوج که طنز جاش رو نه حالا به اشک و ضجه زدن، ولی به یک خلوت، یک فرصتی که بیننده با خودش رو به رو شه و تکون بخوره بده، که اصلا نداد. سعی شد جایی با بستن چشم و تجسم کردن مادر، و آخر نمایش با دیالوگ هایی که یکی دو تا از بازیگرها گفتن اون فضا ایجاد شه که به هیچ وجه موفق نبود. سالن که روشن شد این چشم انتظاری رو حتی بهتر میشد حس کرد..
راضی نبودم.
در هر حال خسته نباشید به بازیگران و عوامل.