نمایش با قدرت تمام آغاز شد. صحنه های آغازین به شدت گیرا بودند. به خصوص صحنه های فرمیک. علی کشوری فوق العاده عالی بود.
اما از میانه ی اجرا (صحنه ی مهمانی) اثر تا اندازه ی زیادی ریتم آغازینش را از دست داد. عوامل مختلفی در این امر مؤثر بودند. لِوِل کلی موسیقی کمی بالا بود و دیالوگ ها را مخدوش می کرد. مهم تر از همه، شخصیت اصلی (چن چی) که محور اصلی داستان بود به ناگاه وزن ابتدایی خود را از دست میداد. صحنه ی پایانی عمیقاً ناامیدکننده بود: چن چی که می بایست حضور همه جا حاضر داستان می بود، تنها در دیالوگ پایانی دخترش (که از ترسش برای مواجهه ی دوباره با او پس از مرگ می گفت) حضور کمرنگی می یابد. متن آرتو را نخوانده ام، اما به نظر می رسد که تأکید در متن بر بالادست قرار گرفتن کلیسا (حتی بالاتر از چن چی خونریز) باشد. اگر چنین باشد، چنین نکته ای تا اندازه ای در تقابل با وزن محوریِ شخصیت چن چی قرار می گیرد. اجرا به شدت متکی بر شخصیت چن چی است و کلیسا در حاشیه قرار دارد، اما گویا متن قصد دارد وزنه ی اصلی را به کلیسا بدهد. این دو باهم نمیخواند.
با تمام این اوصاف، در مجموع اجرای بسیار خوبی بود.