سیمای شنبه ها را ببینید، تئاتری که با ابزار صحنه ی محدود، چشمها را خیره نگاه میدارد و تا آخرین دقیقه تو را دلنگران کارکترها و عاقبتشان میگذارد، علی نجفی آفتابه لگن هفت دست نمیچیند، اما به شما غذایی میدهد که نه تنها سیر میشوید، بلکه از آن لذت خواهید برد، بازیگران زن نمایش چند پله بالاتر از مردان ایستاده اند که بی شک با توجه به ساختار اثر که از دردهای در گلو مانده ی زنان میگوید و مالکیت حضور بر صحنه یشان، آنقدر لطمه ای به کار نمیزند و حتی گاه احساس میکنی این جنس بازی در مردان به عمد و ترجیح کارگردان بوده است، طراحی لباس و آکساسوآر با هوشمندی و دقت و بی اضافه کاری رخ داده آنقدر ظریف که در فرم بستن سربند هر کدام از زنان هویداست و در نهایت متن که با نگاهی به یرما نوشته ی لورکا، نشانه هایی در خور داستان و موقعیت که با بستر اصلی ایده قابل تطبیق و برای مخاطب حالا ملموس، و درست در اتمسفر حل شده اند.
زنان آن زمان که عشق میخواهند برچسب جنون میخورند...