«و آنک انسان»؛ 5 اجرای پایانی
نمایش «و آنک انسان» به نویسندگی و کارگردانی محمد رضایی‌راد، و بازی افشین هاشمی به اجراهای نهایی خود رسید.
در هفته پایانی اجرا، این نمایش از روز دوشنبه 30 مرداد ماه به مدت 5 شب روی صحنه خواهد رفت. این نمایش از روز 5‌شنبه 26 تیرماه تا دوشنبه اجرا نخواهد داشت.
«و آنک انسان» که پس از سال‌ها دوری محمد رضایی‌راد از تئاتر روی صحنه رفته است، در روزهای پیش با حضور جمعی از نویسندگان، مترجمان و اهالی فرهنگ و چهره‌های مطرح روی صحنه رفت.

چهره‌هایی چون مرتضی کلانتریان، قاسم روبین، شاپور اعتماد، محمد مالجو، عباس عبدی، امیرحسن چهلتن، احمد غلامی، محمدرضا صفدری، محمدرضا کاتب، رضا جولایی، لیلی گلستان، احسان شریعتی، علی‌اصغر حداد، مهدی غبرایی، کاوه میرعباسی، مدیا کاشیگر، حافظ موسوی، جعفر مدرس‌صادقی، احمد پوری، یونس تراکمه، حسین سناپور، همایون اسعدیان و نسرین ستوده، سیروس علی‌نژاد، سوسن شریعتی، شیوا ارسطویی ... و جمعی دیگر از منتقدان و اهالی هنر به تماشای این تئاتر نشستند.

«و ... دیدن ادامه ›› آنک انسان»، از دوشنبه (فقط برای 5 شب دیگر) ساعت 19‌ در تماشاخانه استاد مشایخیِ موسسه فرهنگی هنری مان، واقع در ضلع شمال‌غربی چهارراه ولی‌عصر روی صحنه می‌رود.

یادداشت نازنین متین نیا در روزنامه ی اعتماد:
نازنین متین‌نیا | رنگ روسری‌های دستفروش کنار خیابان ولیعصر تند و تیز است؛ از آن صورتی و سبزهای فسفری که حتی توی تاریکی هم رنگ‌شان معلوم است و هیچ‌وقت از ته ذهن آدم بیرون نمی‌رود. دست‌فروش ایستاده کنار ایستگاه اتوبوس. درست سر تقاطع چهارراه ولیعصر و هرچند دقیقه، یکی از روسری‌ها را باز می‌کند تا رد رنگ تند پاشیده شود در هوای خاکستری چهارراه و در گیجی آدم‌هایی که از یک در کوچک، روبه‌روی او بیرون می‌آید، ردی از رنگ‌های تند و تیز بپاشد.

آن آدم‌ها از سالنی محقر و گرم بیرون می‌آیند. سالنی که در ورودی‌اش گنجایش پنج نفر آدم کنار هم را ندارد و سه ردیف صندلی پلاستیکی سفت دارد که دو طرفش دو پنکه گذاشته شده تا تمام بار گرمای داغ تابستان را به دوش بکشند. پنکه‌ها جان می‌کنند تا کمی هوا را جابه‌جا کنند، مردی آن وسط پشت میز و صندلی کهنه‌یی نشسته و کاغذهایی روبه‌رویش است. مرد بازیگر نمایش است و آن آدم‌هایی که قرار است در حقیرترین سالن نمایش محدوده چهارراه ولیعصر به تماشای بازی او بنشینند، تماشاگرانی دیوانه که هنوز معتقدند می‌شود به هنر عشق ورزید و با هنر عمیق‌ترین چالش‌های انسانی، زندگی و فلسفی را درک کرد و بزرگ شد اما همه‌چیز باید با هم جور دربیاید.

پشت سر مرد بازیگر که قرار است 45 دقیقه تمام، تک و تنها روی صحنه باشد، نمایشنامه‌نویس و کارگردانی ایستاده که اصلا قصدی برای اینهمه اهداف ... دیدن ادامه ›› کلیشه‌یی و پیام‌دار و پیام‌منش ندارد. نمایشنامه‌نویس می‌خواهد، توی همین سالن محقر، با تماشاگرش به جنگی تن به تن با هر آنچه که انسان می‌خوانند، برود. می‌خواهد تماشاگر را بالا و پایین ببرد، عاشق کند، به خیال بکشاند و بعد، خیلی آرام و خونسرد، از قله تمام خوبی‌ها و ارزش‌ها به دره نفرت و کابوس و رنج بکشاند. ذهن، هدف اصلی است و تفکر، آن چیزی است که راوی دنبالش است. 45 دقیقه تمام، بازیگر توی گرمای آن سالن محقر، روی صحنه، با اعجاز نویسنده پیش می‌رود و 45 دقیقه، تمام آن آدم‌هایی که از شلوغی و خاکستری چهارراه ولیعصر به روی صندلی‌های سفت پلاستیکی رسیده‌اند، حتی توان نفس کشیدن هم پیدا نمی‌کنند. آنها محصور می‌شوند تا در عجیب‌ترین زمان و مکان جغرافیایی یک اثر ارزشمند هنری، نقشی بیشتر از آن‌ چیزی که خودشان برای خودشان در نظر گرفته‌اند، داشته باشند.

45 دقیقه، توی آن سالن، خارج از هر شلوغی و ازدحامی، مفهوم انسان، به چالش کشیده می‌شود تا ثابت شود تنها همین انسان است که می‌تواند از مهجورترین و حقیرترین شرایط، شاهکاری نفسگیر بسازد. شاهکاری که نه سالن بزرگ تئاترشهر میزبانش است و نه آن سالن‌های فانتزی و مشتری مدار تماشاخانه ایرانشهر، حافظ و اکو.

نه خبری توی بوق و کرنا دارد و نه اثری از ادعا و ریا. شاهکاری که فقط برای لحظه‌یی توجه تماشاگر را می‌خواهد و تفکری که امتداد پیدا کند. شاهکاری که «آنک انسان» نام دارد و کارگردان و نویسنده‌اش محمد رضایی‌راد است. شاهکاری که در روزگاری کهرنگ‌های تند و تیز، آدم‌ها، نقش‌ها و داستان‌ها، مدام و مدام توی ذوق می‌زنند و حتی از مرز خستگی هم می‌گذرند، روزنه‌یی است برای امیدواری به آنچه «انسان» می‌خواهیم.