امشب با خودم زنان تروا را به میهمانی عمارت نوفل لوشاتو برده بودم.برده بودم تا با حامد نصرابادی ودختران وپسران پر تلاشش با حرکات دست وپا وحالات صورت فریاد بزنند که آی بیش از دوهزار سال است که هرروزما را به اسارت می برید.آرزوهایمان رامی کشید.فردا هایمان را توی چمدان هایتان میگذاریدو بی رحمانه به دستفروشان کوشه وکنار دنیا می فروشید.ما دیگر ما نیستیم.کودکانمان بازی را فراموش کرده اند.زنانمان فقط درد می زایند.گرسنگی،شاه بیت غزل های در به دری است.آخر ما به کجا شکایت کنیم ؟دادمان را از چه کسی بستانیم؟ ما قربانیان کدام گناه نکرده ایم؟و آخر اینکه نصر ابادی به اهستگی در گوش من گفت تو به کسی چیزی نگو،اما زنان تروا پیش از شروع نمایش جامپ کات به او گفتند که قرنهاست که جنگ از همه کس قدرتمند تر است

ابالدیا را باید شاگرد همان مدرسه ای دانست که هیچوقت بوجود نیامد اما فارغ التحصیلانی بزرگ مانند ابزوردیست های اروپایی وامریکایی را به جهان تقدیم کرد.نویسندگان بزرگی که به اشکال مختلف از جهان هراسناک ودرشرف اضمحلال سخن گفته اند.دراصل بنظر نگارنده،ژنرال مجهول،آخر بازی دیگری است.نمایشی که نویسنده با خلق قهرمانی ضعیف،متوهم ولی اگاه به شرایط موجودو غیر قابل دفاع،تلاش میکندبا طنزی ظریف،تماشاگر را باجهان ایده ال ها وواقعیت های زندگی ژنرال اشنا سازد.ودر این را ه با انتخاب نام آشیل پهلوان روئین تن یونانی برای ژنرال مجهول و من عرض می کنم بی هویت،به تمسخر ژنرال ها بنشیند وزهری را که میخواهد به خورد تماشاچی بدهد به زهر خند تبدیل کند.در این میان ،دکتر در یابیگی،این زهر خند را با شیطنت به خورد تماشاگر می دهد.چگونه؟با خلق سه شخصیت ژنرال برصحنه که دراصل مکمل یکدیگرند ودومارگریت که باز چنین مشخصه ای دارندوزنی به نام کاپیتان که ژنرال تمنایش را دارد ومیتواند بخش نداشته ای از وجود مارگریت باشد.وجالب اینجاست که دکتر دریابیگی همه این ها را با هوش وظرافتی طنز‌ آمیز که در وجودخودش هم دارد،عملیاتی میکند.ودر نهایت با بکار گیری ساز،مانند بکت،پنجره ای را به روی مخاطب باز میکند که یعنی هنوز زندگی جریان دارد.دریابیگی هر چه می خواهد بگوید ولی بنظر من در جای جای نمایش،این بکت است که سرش را بیرون می اورد ،دهان کجی میکند وزیر لب می گوید همه چیز گفته شد.تمومه،تموم.خلاصه این که دکتر دریابیگی وگروه خوبش خسته نباشند‌ که خوب هنر نمائی کرده اند.