من بدون اینکه کتاب کتابخانه نیمه شب رو خونده باشم این اجرا رو دیدم
برام اجرای بسیار دلچسبی بود
طراحی لباس و صحنه، گریم، موسیقی، سبک نمایش، همه طبق سلیقه من، عالی بود و ایده تعویض دکور رو خیلی دوست داشتم
از معدود اجراهایی بود که کمدی بودنش فقط یه ادعا نبود و واقعا خندیدیم و نوع طنزش کاملا سلیقه من بود؛ و بیشتر از اون مفاهیم و حرف های این اجرا به جونم نشست و برام جذاب و دوست داشتنی بود.
بازی محمد شعبان پور درجه یک و بی نظیرررر بود.
نیکی مظفری با اینکه از اولین دلایل جلب توجهم به این نمایش بود و خودش و بازیش رو هم دوست داشتم، اما به دلایلی که برای خودمم ناخودآگاهه، بلافاصله بعد از اجرا دلم میخواست این شخصیت رو با بازی سوگل خلیق میدیدم!
ضمن اینکه کاملا درک میکنم که وقتی یک کتاب رو خوندی دوست داری که نمایشش تا جای ممکن متعهد به متن باشه اما درنظر داشته باشید که این یک اقتباس ... دیدن ادامه ›› آزاد از اون کتابه و این یعنی هرچقدر که بخواد میتونه متفاوت از اصل اثر باشه، که البته به نظرم در نوع خودش انقدر موفق بود که باعث شد من کتابی که چندین ساله توی کتابخونه م دارم ولی رغبتی به خوندنش نداشتم رو وقتی از این تئاتر برگشتم خونه از لای کتابا درش اوردم و شروعش کردم.
نمایشیه که فراموشش نمیکنم و تلنگرهای جالبی بهم زد و دیدنش رو به همه دوستانم توصیه کردم و خودم هم مجددا این نمایش رو خواهم دید.

من با سماجت عجیبی موفق شدم این نمایش رو تماشا کنم
از نظر من مخاطب عام، امشب به صرف بورش و خون یه اجرای معرکه ست که دوست داشتم همه میدیدنش، یک ساعت تمام مونولوگ، و همزمان ارتباط با تماشاچی و بداهه گویی منو میخکوب کرده بود.
با این نمایش ذوق کردم، عصبی شدم، خندیدم، گریه کردم و به فکر فرو رفتم، تا یک هفته ذهنم درگیر اجرا و محتوا بود و اینکه چه دریافت های دیگه ای میتونستم داشته باشم.
و بعد تصمیم گرفتم رمان نازنین رو بخونم و دوباره کار رو ببینم
و بار دوم حتی از دفعه اول هم شگفت انگیزتر بود!
اینکه در فاصله چند هفته در کار تغییراتی در جهت بهبود ایجاد شده بود خیلی امیدوارکننده و خوشایند بود.
من همه چیز این نمایش رو دوست داشتم فقط بعد از خوندن رمان و طبق سلیقه شخصیم، دلم میخواست که آقای یزدانی خرم در مورد صفات و ویژگی های شخصیت ... دیدن ادامه ›› اصلی داستان، به اثر داستایفسکی وفادارتر میموند و واضح تر بهشون میپرداخت.
مومو (فاطمه نقوی) در سکوت خودش، همزمان که گنگ و مرموز و ترسناک بود، ترحم برانگیز و دوست داشتنی هم بود
و صابر ابر با این اجرا باز هم ثابت میکنه که یه هنرمند تمام عیاره و بازیش شکوه عجیبی به نمایش میده، بنظرم اگر به کتاب و مفاهیمش هم علاقه ای ندارید یک ساعت تماشای این میزان از هنر به تنهایی میتونه آدمو به وجد بیاره و لذت بخش باشه.
من هرچندبار دیگه که بشه این نمایش رو تماشا میکنم و دیدنش رو به همه پیشنهاد میکنم.

به عنوان مخاطب عام نظرم رو مینویسم،
همه چیز این نمایش خوب و به اندازه بود
من نمایشنامه رو خونده بودم و این اجرا وفادار به متن بود، نه کمتر بود و نه فراتر.
بازی ها بسیار عالی بود، طراحی لباس رو واقعا دوست داشتم و نور پردازی و صدا مثل همه چیزهای دیگه درست و دقیقا سرجای خودش.
مفاهیم همیشگی آثار کامو با موفقیت منتقل میشدند
خوشحالم که این نمایش رو دیدم
اگر به کامو و آثارش علاقه مندید این اجرا میتونه انتخاب خوبی باشه...با این نگاه که کار بی نقصی رو میبنید که عنصر خارق العاده ای نداره.

با این نمایش خیلی کم خندیدم و یه کم بیشتر گریه کردم.
اگر بخوام نظرم رو خیلی کوتاه بگم این اجرا از نظر من نه خوب بود نه بد، از دیدنش نه خیلی خوشحالم و نه واقعا پشیمون.
بنظرم اصلا کمدی نبود و عملا طراحی صحنه ای وجود نداشت و خلاش کاملا حس میشد
سناریو مفاهیم قشنگ و قابل تاملی داشت، و بازی بازیگران خوب بود، اما همه چیز میتونست خیلی بهتر از اینها باشه...شاید مشکل اصلی کارگردانی بود
با آرزوی موفقیت برای تمامی عوامل مستعد این نمایش.

من این نمایش رو دیدم و به عنوان مخاطب عام اصلا دوستش نداشتم...
بنظرم یک ترکیب کاملا ناموفق از سریال SEE و SQUID GAME بود.
تعداد بالای بازیگران به نظرم بی دلیل بود و فقط باعث شلوغی صحنه شده بود ضمن اینکه شخصیت پردازی ها بنظرم ضعیف بودن.
اکت های بازیگران خیلی زیاد از حد بود و باعث میشد که از محتوا فاصله بگیری و تلاش کنی که دلیل این اکت ها یا ربطش به داستان رو پیدا کنی
در مورد سناریو بنظرم نخ تسبیح مشکل داشت و نمایش نتونست به طور موفقی ذهن مخاطب رو به جریان نزدیک کنه...درسته که من به عنوان مخاطب متوجه شدم این اجرا پیام های سیاسی و اجتماعی داشت اما ما به دلیل همذات پنداری ها متوجه موضوعات شدیم در غیر این صورت فارغ از سورئال بودن سبک نمایش سناریو خصوصا در نقاط عطفش فاقد منطق بود.
با توجه به اینکه موضوع رو از طریق کامنتها میدونستم انتظار خیلی بالایی از دیالوگ ها داشتم و دوست داشتم چیزایی بشنوم که به جانم بشینه ولی به هیچوجه برای من راضی کننده نبود ضمن اینکه علاوه بر نارسا بودن صدای بعضی از بازیگران و ادغام اون با صدای موزیک، لحن بعضی از بازیگران مانع ادای درست جملات میشد.
تنها نکته مثبت این نمایش برای من موسیقی زنده و طراحی لباس بود.