آخرین باری که تاتر حرفه ای دیده بودم سال گذشته ، پیش از انقلاب" زن زندگی آزادی "بود
در این یکسال تشنه و بیقرار بودم برای هنر ولی بسیار دلزده و بیزار و خشمگین از خزعبلاتی که روی صحنه تاتر و پرده سینما بود ...
. بزرگترین صحنه نمایش و مکان تراژدی ها خیابانها بود و اتفاقاتی که هرروز رقم می خورد ... قلبم هرروز هزار پاره میشد...هرروز امیدوار و دوباره ناامید ... !!
دیشب به تماشای نمایش " زیگموند "رفتم و در پایان با کلی انرژی و شور و مستی وفرزانگی از اعجاز هنر تاتر روح و جانم صیقل خورد ..داستان نمایش که استادانه با بیانی موجز و کوتاه و باسبک اکسپریونیستی روایت میشد، ..همراه با ظرافت های طنژامیز و گروتسک و کارگردانی روان و با جسارت اندیشه انتقادی که همه به منظور پرداختن به تراژدی انسانی بود ، برای من که دانشجوی ارشد کارگردانی تاتر هستم بسیار آموزنده و لذت بخش بود... خوشحال و مفتخرم که اساتیدی دارم که در دشوارترین شرایط اجتماعی و سیاسی و فرهنگی با تلاش و جسارت به هنر و فرهنگ که نجات بخش و روشن کننده مسیر زندگی ما همراه با نور آگاهی ست می پردازند. تبریک دوباره و خسته نباشید به استاد عزیزم

تماشای این نمایش رو بهیچ وجه از دست ندهید دوستان هنرمند م

تعریف لذت تراژیک از دیدگاه نمایشنامه نویسان یونان باستان ،معرفت به رنج انسانی ست.معرفت به رنج ما را لبریز از شادی میسازد.زیرا همیشه معرفت لذت بخش است حتی معرفت به رنج هایمان.
معرفت تراژیک نه تنها از راه ذکاوت بلکه با تمام هستی و عمیق ترین احساساتمان همراه است. انچه در نمایش زیگموند به نویسندگی و کارگردانی مهرداد کوروش نیا میبینیم،تنها روایت کابوس های روزهای پایانی مرگ زیگموند فروید،پدر علم روانکاوی جهان نیست بلکه بیان رنج و استیصال انسانی ست که علی رغم برخورداری از علم و قدرت و ثروت و شهرت در مواجهه با بیماری و مرگ مانند تک تک ما دچار ترس و زوال و تردید و دردی جانکاه است.اما انچه مارا در جایگاه تماشاگر شوریده و دچار لذت تراژیک میسازد در حقیقت هستی ماست که تا سر حد جهان فروید که خالق و شاعر این اثر برای ما ساخته است،گسترش میابد و ما را به معرفتی میرساند که گریز از تنهایی ست وشرکت در زندگی جهانی مشترک و شاید باز آفرینی خرد و فردیت ما در جهان پیرامونمان است.