معمولا وقتی در کار تئاتر قراره یک سری از معضلات اجتماعی به شکل طنز پرداخته بشه یا همیشه توش سیاهنمایی های عمده دیده می شه یا انواع جک های زن وشوهری کلیشه باعث میشه مخاطب از خودش بپرسه چرا الان اینجاست اما به نظرم همه ی ما اگر تو موقعیت های خانوادگی خودمون اقای بهرامی و خانمش یا روزبه و باران رو ندیده باشیم باز هم می تونیم از هنر تئاتر استفاده کنیم و روند داستان "آپارتمان" رو به خودمون بقبولونیم. بازی تمام اعضای این گروه درخشان بود و به راحتی با دیدن این کار شما یک "خاطره" از آپارتمان با خودتان به منزل می برید.

خدای کشتار شما را وسط یک مهمانی اجباری گرفتار می کند. مهمانی که افراد از قشر های مختلف در برخورد اول سعی دارند خودشان را بسیار متمدن و منطقی نشان دهند ولی کافی است اثر سکنجبین بر خون ما اشکار شده تا همه ی ما به غریزه های اولیه مان مثل خشونت رجوع کنیم و از پشت ماسک متمدن و با فرهنگمان بیرون بیایم و در نهایت مخاطب درون خودش به سوالی می رسد که این سوال از دهان نوید محمد زاده بار ها مرور می شود: واقعیت چیه؟
واقعیو اینجاست که مابه اندازه همه ان ناهنجار هایی که نکوهششان می کنیم خودمان غیر قابل تحمل و زودباوریم.