تئاتر دیر راهبان به کارگردانی کیومرث مرادی ارزش دیدن دارد.
کیومرث مرادی را از تئاتر افسون معبد سوخته میشناسم.او بلد است تماشاگر را با دکور،صداسازی،نورپردازی و موسیقی عالی درگیر متن کند.شاید در ظاهر داستانی ساده را بیان میکند.حاکمان تشنه ی قدرت که به نام دین بشر را تنها میگذارند و مردم را فدای خودخواهی خود میکنند.اما باطن این قصه ی تکراری تمام روزها و شبهای مردم این کره ی خاکی را به کابوسی طولانی تبدیل کرده.تا قدرت هست تشنگی رسیدن به آن هست.حتی اگر میانه ی راه شک کنند،باز نهایت زیر پرچم حاکمیت و دین،مردم را فدا میکنند.داستان دیر راهبان،داستان کفشها بود.صدای موش هایی بود که تمام دیر را گرفته بود و تماشاگر حس میکرد درست زیر پای اوست.کفشهایی که آویزان بودند و آسمانی شده بودند،کفش سربازانی که به جنگ هیتلر رفته بودند.و کفش هایی که زمینیان به تن کرده بودند و از آن دست نمیکشیدند.کفش پدر دیر به پایش تنگ بود،اصلا برای او نبود و شاید رنگ قرمز آن،کوچکی اش و خوابهای مکرر راهب دلگیر،نشانه ی آن بود که کفشها متعلق به پای زنی هست که عشق را معنا میدهد.میان این جنگ نابرابر اخلاق،تنها راهبی پیروز میدان بود که بی کفش و بی ردا از صحنه خارج شد و شاید به جمع قربانیان جنگ پیوست.این تئاتر ارزش دیدن دارد،شک نکنید.