متن اثر به قلم آقای پیام لاریان که رگه هایی از سبک سوررئال را فضاسازی می کند ، و الگویی از رنه ماگریت نقاش بلژیکی را به ذهن متبادر می کند و البته از این منظر به یاد نمایش این یک پیپ نیست محمد مساوات افتادم.
تسلسل زمانی و برش های عطف شده در اجرا نیز بر زیبایی اثر و کارکرد ذهنی بیشتر مخاطب می افزاید و از این نگاه نیز به یاد تئاتر چشم بر هم زدن به قلم محمد زارعی و کارگردانی محمدحسین زیکساری افتادم و البته حذفیات متنی و اضافات بر تکرارهای گفتاری در اجرا نیز از ویژگی های اثر هست که ریتم اجرا را منظم تر و مرور مفاهیم را منبسط می کند مانند تئاتر حذفیات به نویسندگی و اجرای مهدی ضیا چمنی.
در کل بازی ها تحت تأثیر متن بود و اگر سایه متن را از نمایش حذف کنیم بازی ها متوسط می نمود؛ طراحی صحنه هوشمندانه بود و جایی برای بهتر شدن دارد؛
از کلیه عوامل اجرایی این اثر و بازیگران و کارگردان نمایش سپاسگذارم برای خلق یک اثر خوب و متفکرانه.