نمایش اسلو روایت داستان گونه ای ندارد، موضوع حول محور مذاکرات بین سران فل طین، اس ئیل و امریکا موسوم به پیمان اسلو میچرخد اما عملا مذاکراتی در ... دیدن ادامه ›› کار نیست، نمایندگان این سه کشور تنها یک دورهمی مسخره و مضحک را ترتیب داده اند که جدی نبودن آن، همان اوایل نمایش و توسط مونا مشخص میشود زمانی که به زبان ترکى میگوید ما جمع شدیم تا برقصیم، بخوانیم و مشروب بخوریم. آنها حتی زبان مشترکی برای بحث با هم ندارند و در بخشی از نمایش نمایندگان هر کشور به زبان مادری خودشان صحبت میکنند حتی وقتی اسمی صدا زده میشود هیچ کس جواب نمیدهد. آنها حتی نمی خواهند دستشان پیش یکدیگر رو شود از این رو حرکات همدیگر را تقلید میکنند. این مسخره بازی به حدی پیش میرود که حتی طرز تهیه وافل در حین اجرا پخش میشود؛ تنها زمانی مذاکره ای (تا حدودی جدی) شکل میگیرد که پسری نوجوان (با بازی خوب و صدای رسای مهبد جهان نوش) به این جمع ملحق میشود. اوج تمسخر و استهزای این پیمان از سوی کارگردان زمانیست که سه تن از سران این کشورها همزمان با پخش صحنه ورود یاسر عرفات، اسحاق رابین و کلینتون فیگور ادرار کردن را میگیرند. این پیمان در انتها هیچ نتیجه ای را در پی ندارد و باز هم هر کدام از این سران میخواهند خود به تنهایی بر تک صندلی گوشه سالن (مسند قدرت) تکیه زنند. در طول نمایش میتوان تمرینات مداوم و تلاش فراوان گروه را در هماهنگی بین حرکاتشان مشاهده کرد. اسلو هم مانند اسم گروهش تجربه ای تازه است که اگر مدت زمان کوتاهتری داشت میتوانست مؤثرتر باشد. اما با این وجود کارگردان به خوبی از پس نشان دادن دنیای تهی و پوچ این پیمان و امثال آن(به قول خودش مسخره صلح یا صلح مسخره) برآمده است. اگر مشتاق دیدن تئاتری متفاوت و تجربه کردن گونه های مختلف تئاتری هستید اسلو یکی از این گزینه هاست. (بخشی از نمایش را که فلسطینی ها مشغول خاطره و جوک گفتن بودند را خیلی دوست داشتم: زمانی که از سایه سنگین تنهایی در قالب یک جوک حرف زده شد و بعد از آن دیگری در خاطراتش از دیواری یاد کرد اما وقتی میخواست آن را نشان دهد دیگر دیواری وجود نداشت!).