مدتها بود ترغیب نشده بودم یک نمایش رو دوبار دیده باشم
برای من استاندارد تیاتر یعنی "ملاقات بانوی سالخورده" استاد سمندریان و "افرا" بهرام بیضایی که سال 85-86 هرکدوم رو چندبار رفتم و دیدم
از اون سال کم بودند نمایش هایی که چندبار برم و ببینم
اما الان خشنودم که لانچر پنج رو سه بار دیدم
نابازیگرانی درجه یک با بازی های عالی
میزانسن حساب شده و دقیق
استفاده مناسب و دقیق از فضای محدود
... دیدن ادامه ››
تیاتر مستقل
دکوری در اختیار نمایش که نه بی اندازه مینیمتال است و نه غرق در جزئیات خیره کننده
یک تیاترقصه گو تمام عیار
با شخصیت سازی درخشان که اگرچه گاهی بیننده به علت بمباران متن و حاشیه ممکن است گیج شود ولی در انتهای نمایش راضی برمی خیزد
نمایشی به شدت تلخ و گزنده که با طنز بجا و به اندازه این تلخی را برای ثانیه هایی رقیق می کند و برای هر نوع مخاطبی جذاب است
از مخاطبی که در دل تمامی شوخی ها، تلخی " آخر دنیا" را حس می کند تا مخاطبی که حتی در تلخ ترین صحنه صدای قهقه اش سالن را فرامیگیرد
و اخ که این نمایش چقدر تداعی معانی خواهد داشت برای همه سربازان
" کنار لانچر پنج آخر دنیاست"