نمیگم "وویتسک" رو خیلی خوب فهمیدم، ولی حداقل ازش یه تنشی؛ یه حال و هوایی نصیبم شد (که البته مثل درام های متعارف نبود).
هم نیاز به دیدنش روی صحنه خیلی حس میشد و البته اسمش اونقدر وزن داره که خودم رو برسونم و این نمایش رو ببینم، سالن هم پُرِ پُر...
اما هیچی نصیبم نشد، نه احساسی و نه درگیری فکری معناداری.
هیچکدوم از تصمیماتِ این کارگردان برام موثر واقعا نشد جز لحظاتی از شرم (ترانه خوانی وطنی، قطع های مداومش و غیره).
طولانی ترین یک ساعت و اندی ای بود که امسال دیدم. اگر خیلی دوست دارید نمایش نامه رو، نبینیدش.