نمایش سفید جزو آن دسته کار های رئال بود که میشه گفت از تماشایش پشیمان نیستم. کاری که به شکلی تحسین آمیز یک خانواده ایرانی و دغدغه‌هایش را به تصویر میکشد.
نور کاملا مناسب کار طراحی شده بود. اما وجود دکور مکعبی شکل که چند وقتی است که در تئاتر باب شده است به کار سایه هایی میداد که به شخصه چندان مورد پسند نبود. البته نمیشود این را مشکل خواند، شاید فقط من از قضیه خوشم نمی آمد. کارگردانی کار فقط در چند جا از لحاظ ریتم به مشکل خورد ولی باقی کار نسبتا درست بود. میشود گفت که ورود خود آقای صادق برقعی به صحنه اجرا را از منوتون بودن و مکالمه های تکراری خواهر ها نجات داد.