افسوس که تنها اجرای آخر را دیدم.
هنوز از دیشب با ذهنم برای نوشتن کنار نیومدم، خودسرزنشی برای من شکل گرفته چرا هیوشیما را تنها یک بار دیدم
هیوشیما سورئالی عالی بود که واقعا دوستش داشتم
حس سرما، بوی نفت، دیدن برف، تجربه ترس، لمس تاریکی، عالی بودید و از تماشا لذت بردم ای کاش آن فرد خارج از ظرفیت انقدر با موبایلش کار نمیکرد که لذت تاریکی را برای ما تماشاگران خراب نمیکرد ما هستند هرجایی که نقشی در تخریب لذت داشته باشند. اما فضای این نمایش آنقدر خوب بود که حتی با نور موبایل در تاریکی خراب نشود. هیوشیما از میزانسن خوب، بازیهای روان، نور پردازی مناسب و متن نسبتا خوب برخوردار بود. واقعا نقطه عطف نمایش طراحی صحنه بسیار خوب و ساخت فضای مناسب بود سرما در جان حس می‌شد و گویی تماشاگر هم در اتاقک با بازیگران سهیم است حتی زبری پتو برای من حس کردنی بود، شاید من هم کنار جلال و اسی نشسته بودم و هیوشیما زدم یا بخوری شدم. دوووووددد.
متن سورئال هیوشیما ممکن بود مشکلاتی داشته باشد اما برای من تکه پاره نبود و برعکس معتقدم متن کاملا در خدمت فضاسازی و درک و تعلیق در فضا بود. برداشت من از متن به گونه ای اعتراضی به جامعه بود و هر شخصیتی را میتوان نماد یک عنصر بیرونی دانست اما واقعا برایم یکبار تماشا کم است امیدوارم در سالن دیگری هیوشیما اجرا رود، اصولا اجراهای مولوی همواره این امید را زنده نگه میداره که ممکن است اجرا در سالن دیگری نیز وجود داشته باشد. این مرگ و زندگی را باید دوباره دید.