در ابتدای سخنم باید بگویم نگاه من به این فیلم، با نگاه شما هنر دوستان بسیار متفاوت است، می توانم با جسارت بیان کنم در این چهل و اَندی سال که به نوشتن و دیدن فیلم ها وقت صرف کرده ام، بعد از استاد کیا رستمی اولین فیلمی که من را به تعمق فرو برد و لذت بردم از لحظه لحظه هایش، این اثر جذاب و دیدنی بود.
صحت با ساخت این اثر به یکباره خود را به عنوان پیشرو و یا شاید صاحب سبک در سینمای ایران و جهان، مطرح کرد. نگاه او به طبیعت، زندگی و سینما بسیار متفاوت است، ابتدا باید صحت را بشناسید، و با دنیای او آشنا شوی و سپس دست در دست افکار او، همراه و پا به پای او به درون دنیای فیلم سازی اش سرازیر شوی، که اگر مُرید افکار و قلم او نباشید، نخواهی فهمید که او از چه دنیایی سخن می گوید. وگرنه در اعماق افکار او بی مسیر و بی مقصد در نیستی رها خواهی شد.

از دید بنده این اثر یک پوستر ژورنالی، توام با سورئال و به بیان کلی تر غیر واقع گرایانه است.
صحت یا حرفه ای تر بیان کنم: سینماگر فوتوریستی حال حاضر ما، در ساخت اثر خود حساسیت‌های موجود در جامعه، طبیعت، زندگی و .... را حاد می‌کند و توسعه می‌دهد و تخیل آفریننده را تسریع می‌کند و به شعور، معنای چشم‌گیر تقارن و فراگیری می‌بخشد. سینماگر فوتوریستی ما (صحت) بدین‌سان در نوسازی همگانی مشارکت می‌کند و این نوع نگرش در فیلمسازی جایگزین مجلّه (که همیشه فضل‌ فروشانه است)، درام (که همیشه پیش‌بینی‌شده) و کتاب میشود که همیشه حرف ها را ملال‌آور و سنگین بیان می کند.
حتی مارینِتی بنیان گذار سبک یا مکتب فتوریسم در اوایل قرن بیستم در ایتالیا در روزنامه ی فیگارو بیان کرده: ما تاکید می کنیم که ... دیدن ادامه ›› زیبایی جهان توسط زیبایی جدیدی به نام سرعت، غنای فزون تری یافته است ».
چیزی که در این فیلم به وُفور دیده میشد سرعت رویش تفکر و احساس در تمامی صحنه ها بود، همچنین تقابل صنعت و مدرنیته با نگاهی فیلسوفانه.
مثل سکانس های موتور خانه، و تصاویری که از داخل یک کارخانه متروکه گرفته شده بود و تجهیزات و دستگاه هایی که بی حرکت بودن، به نوعی به زیبایی مرگ تکنولوژی را به تصویر کشیدن، و شکوفایی احساس را در سکانس های فیلم می دیدیم که بر تکنولوژی غلبه کرده. و تصاویری زیبا را به قاب عکس هایی ماندگار و معنا دار مبدل کرده.
مثل برخی تصاویر سامِت که در میانه ی فیلم به عنوان مکث و جای تعمق پخش میشد: تصاویری در کارخانه، موتور خانه و ساختمان بتنی که درختی سبز او را احاطه کرده بود.

به عنوان یک آرشیتکت اگر بخواهم این اثر را تحلیل کنم: کارگردان و طراح صحنه به زیبایی روح شهریت، حس مکان، حس تعلق به فضا و زمان را با شکوه و فاخر آن هم به زیبایی هرچه تمام تر در این اثر به نمایش گذاشتند، مانند: سکانس های موتور خانه و کارخانه که نماد تکنولوژی یا انقلاب صنعتی است و معمولا این فضاها بی روح و کسل کننده طراحی میشوند و به نوعی طبع سردی دارند که در این اثر بسیار زیبا، پر احساس و گرم به تصویر کشیده شدند، یا سکانس های ساختمان بتنی نیمه آماده که با طبیعت هیچ سِنخیَتی ندارد و به گونه ای دشمن طبیعت محسوب می شود، چون یک نوع سنگ مصنوعی است. ولی در یک سکانس یک تصویر زیبایی خلق شد، و آن هم نشینی یک ساختمان بتنی نیمه آماده با یک درخت سبز بود، که درخت سر بر شانه های خسته ی این ساختمان متروکه گذاشته بود. این سکانس بدجور مرا با خود همراه کرد و به فکر فروع برد. که تقابل یا چیرگی طبیعت بر تکنولوژی بود.
یا سکانس های داخل ویلا فوق العاده بود، طراحی داخلی روانکاوانه ای داشت، تقابل رنگ سبز آبی دیوار با رنگ سفید که نماد آرامش بخش است و تقابل این رنگها با دکورهای چوبی و طراحی لندسکیپ محوطه ی باغ به زیبایی به هم نشینی بنا در پهنه ی طبیعت اشاره کرده بود. همه چی به اندازه و کافی بود.
از نگاه نماد گرایی اگر به این اثر بنگریم: آب، نماد روشنایی، پاکی و زایش است. در دو صحنه ای که پژمان جمشیدی به درون آب پرت شد یکی در ابتدای فیلم و دیگری در انتهای فیلم، نمادی از غرق شدن اَبر انسان در خویشتن خویش را به تصویر کشید، نماد واماندگی اَبر انسان نیچه یا همان انسان متعفن که به ظاهر مدرنیته است اشاره دارد.
که نمایی از پاک شدگی روح و آلایش آدمی از آلودگی های پسا مدرن بود.
کاراکتری که بهرام رادان بازی میکرد، نماد اِنزوا و روح پاک آدمی در دوره مدرن بود. که به گونه ای از واماندگی سوژه در عصر اِنزوا و تنهایی است، انفرادی زیست می کند حتی به غلط، آنهم در عصر ارتباطات و تکنولوژی های مافوق بشری.
کاراکتر هوتن شکیبا، نماد عشق و کینه.
کاراکتر دکتر (حجازی فر)، نماد مدرک گرا، انسانی که فکر میکند خیلی میفهمد ولی تُهی و پوچ است.
کاراکتر مهندس (بنفشه خواه)، نماد جسارت، اعتماد به نفس کاذب و اما بی ریا.
کاراکتر پژمان، نماد زندگی، جنگجویی و اَبَر انسان بودن.
کاراکتر اَن آقا، نماد نفهمی بشر متعفن.
گاو، گاوِ نر نماد خوبی، آرامش و نیروهای آرامش‌برانگیز است. و گاهی نماد نادانی محسوب میشود‌.
و اَفیون، نماد توَهّم و پوچی.
و در انتها مرگ، نماد پایان چرخه ی زیستی، توقف برگشت ناپذیر علائم حیاتی. گاهی مرگ پایان همه چیز محسوب میشود و گاهی دریچه ای برای ورود به دنیایی جدید.
از نماد گرایی بیاییم بیرون، و به ادامه ی تحلیل فتوریسمی بپردازیم:
در سکانس انتهایی فیلم دیدیم پژمان جمشیدی از پله های متعددی عبور میکند، در واقع سکانس های گذشته را به آینده وصله میزند، از پله های موتورخانه، پله های کارخانه ی متروکه، نردبان( پله های چوبی)، پله های بتنی ساختمان نیمه کاره و پله های فلزی که به دری چوبی ختم شد که صعود به منتهی الیه را تداعی می کرد، و از پله ی فلزی به درب چوبی رسیدیم، از تکنولوژی عبور کرده و به اصل خویشتن که همان سُنّت است یعنی مادر طبیعت رسیدیم. به گونه فرار ابر انسان از عصر تکنولوژی به دامن طبیعت را بازگو میکرد.
عبور از پله ها به جای آسانسور به نحوی بیان گر شعار فوتوریسم ها بود:《آسانسورها دیگر نباید همچون سوراخ های کِرم در گوشه های راه پله پنهان شوند. خود قفسه راه پله به دلیل بِلا استفاده بودن، باید حذف شود. و پله ها می بایست به مَثابِه اژدهایی ساخته شده از آهن و شَبَح بر پیکر ساختمان بالا روند.》
و در ادامه باید بگویم این اثر در دوره ای خلق شده که سوژه و روایت دیگر معنای گذشته ی خود را ندارد.
و کارگردان همانند نقاشی زبر دست، چیره شد بر تنهایی انسان متعفن (به ظاهر مدرن) در این عصر اِنزوا یا تک یاخته ای. و به زیبایی تراژدی را به تصویر کشید، هرچند مخاطب عام درکی از این تفاسیر نداشت و گاه در برخی صحنه ها جوری به تراژدی خندید، که انگار کُمدی است..... به تراژدی باید گریست، اما مخاطب در میانه ی راه گول خورد، و به تراژدی خندید.....
این فیلم یک اثر اجتماعی با روایت طنز تلخ و نگاهی فیلسوفانه بود و اصلاً کمدی نبود. و این برگرفته از هوش سَیّال صحت بخاطر مطالعه ی زیاد اوست. میتوانم صحت را کتابخانه ای سیار بنامم.
در کل هر فیلمی دچار نقصان هم هست، این فیلم هم مُستثنا از این قضیه نیست، ولی بنده سعی کردم به نکات مثبت آن اشاره کنم، چیزهایی که مخاطب عام به سادگی از کنار آن میگذرد، هیچ درکی از آن ندارد. و قضاوت نکات منفی و ضعف ها را به اساتید امر در این حیطه واگذار می کنم که همیشه دست به قلم برای نقادی حاضرند.
و ختم کلام، اگر در یک جمله بخواهم اعتراف نامه ای در وصف این اثر بیان کنم این است: صبحانه با زرافه ها، روایتی است فتوریسمی از تخیلی واقع گرایانه، برای همه کَس و هیچکس...!

البته این تحلیل، نگاه فوتوریسمی مَنِ آرشیتکت به این اثر بود.😉

جا دارد از تمامی عوامل این فیلم سپاسگذاری کنم بابت خلق و اهدا این اثر و احترام به شعور مخاطب.🙏🌹🍀

به قلم هنرپرورتمیز🖋 (پژوهشگر در حیطه معماری، نشانه شناسی، رمان و ادبیات )

درود بر دوستان و عوامل سریال گردن زنی، خداقوت بهتون میگم.
راستش بنده هنوز با این سریال ارتباط نگرفتم:
چون برای بنده باور پذیر نیست.
چرا؟
۱. گفته شده داستان بر اساس واقعیت، خیر این سریال تنها تشابهش به روایتی که در واقعیت اتفاق افتاده ، فقط صحنه کشته شدن عروس و داماد در شب عروسیشونِ. مابقی داستان براساس ذهن و خلاقیت نویسنده و کارگردان شکل گرفته ربطی به داستان واقعی ندارد.
۲. نمیدونم چرا کارگردان در سه قسمت گذشته مدام به خُرده روایت گویی پرداخته. مدام داستان کوتاه در داستان اصلی. و هنوز بنده نسبت خیلی از شخصیتها باهم و نفهمیدم. اینکه پدر باران، پدر واقعیش بوده یا شوهر ننه است، چون بهمن و برادر کوچکتر باران ایشون و به اسم کوچیک صدا میزنن، و بهمن از شوهر ننش یا پدرش پیرتره. هنوز نسبتها بعد ۴ قسمت ... دیدن ادامه ›› در ابهام.
۳. این همه خُرده روایت در این سه قسمت پخش شد، چرا از روایت شیخ و برادر زاده نیما درست و صریح روایت کاملی گفته نشده؟
۴.چرا نویسنده و کارگردان صدتا مجهول در متن فیلمنامه دارند؟ تنها مجهول داستان که مخاطب باید بشینه پاش تا کشف کنه یه مورد اینکه اون کسیکه پشت داستان کیه. نه اینکه صدتا نکته پنهانی و ناگفته رو در هر قسمت به داستان اضافه کنه.
۵. چرا مسئول پرونده یه پسر بچه کم سنِ، مگه مسئول پرونده ی جنایی زیر ۳۰ سال هم داریم؟ مسئول پرونده باید یه شخص پخته بین ۴۰ تا ۵۰ سال باشه. این فردی که انتخاب کردید به درد دستیاری میخوره.
۶. پلیس بچه پولدار هم مگه داریم؟ این شخصی که شده مسئول پرونده، از قشر سرمایه داره. در واقعیت ندیدم من.
۷. اینکه مسئول پرونده قبلا با مقتول رابطه داشته(دوست دخترش بوده) چون در قسمت دوم بهمن بهش میگه خواهرم نمیخواستت. یه رابطه دوستی داشتن. و اینکه کجای دنیا یه مامور جنایی تو محیط کارش به همه جار میزنه من دوست دختر دارم؟ اینجا در این سریال در قسمت اول وقتی ایشون وارد صحنه جرم میشن همه ی همکاراش بهش تسلیت میگن. این رفتار پلیس مورد اخلاقی داره باعث میشه تعدیل نیرو بشه. هیچ ماموری جار نمیزنه من با کسی تو رابطم. بعدشم چرا باید به ایشون تسلیت بگن، ایشون چیکاره مقتولِ؟ چه نسبتی داره؟
سریال ترکیه ایه مگه؟
۸. کجای دنیا پرونده قتل و میدن به ماموری که قبلا با مقتول رابطه داشته؟ یه روانشناس نمیتونه اعضای درجه یک خودشو معالجه کنه. چون صد در صد تو تصمیماتش اشتباه میکنه، حتی جراح های خبره افراد درجه یک خانوادشون و نزدیکانشونم نمیتونن جراحی کنن. در هیچ کجای دنیا همچین چیزی نیست. اون وقت اینجا پرونده رو میدن به کسیکه قبلا با مقتول رابطه داشته! خود این مامور یکی از مضنونین به قتلِ که از عروس و داماد کینه داشته. درست قسمت اول کارت عروسی و میندازه تو آتیش میسوزونه. اگه واقعا عاشق بوده کارت عروسی معشوقشو نگه میداره، حداقل تو عروسی عشقش شرکت میکنه. نکه کارت عروسیشو آتیش بزنه. این نمیتونه پرونده رو دستش بگیره خودش مشکوک! و مضنون به قتل، اصلا صلاحیت اینکه پرونده رو رهبری کنه نداره. این خلاف قانون! آیا کارگردان از مشاوره حقوقی و نظامی استفاده نکردن؟ اینا باگ های یه سریال! ما در عصر ارتباطات زندگی میکنیم و اثر میبینیم ، در دهه ۵۰ نیستیم که تخیلی اثری و خلق کنیم.
در کل صرف اینکه از بازیگرای مطرح استفاده کنی، اثرت قوی نمیشه باید کارگردان بلد باشه بازی بگیره از هنرمند.
۹. چرا همش صحنه ها داخل خونه است، چرا لوکیشن های فضای باز خیلی کمه، همش بسته است.
چیز خاصی ندیدم.
اگر قراره داخل یه لوکیشن ثابت اثر جمع بشه. باید یه کادر بندی خاص، یه قاب تصویر زیبا و متفاوتی ببینم. مثل قاب تصاویر فیلم سرخ پوست که همش داخل یه زندان متروکه بود. یا سریال بازنده که قاب تصویر جدیدی از خونه در ایران و به تصویر کشیده، جالبه و جدیده. باید نو آوری داشته باشه اثر.
۱۰. و اینکه چرا مادر باران انفدر ساده از کنار مرگ دخترش گذشت؟ در ابتدای قسمت دوم وقتی وارد بیمارستان شدن و بهش گفتن دخترتون فوت شده، مادر یه ری اکشن سرد و خنثی داشت، یه مادر اینجوری با مرگ فرزندش روبه رو نمیشه اونم دختری که شب عروسیش ذبح شده باشه. مادر باید خودشو تیکه پاره کنه. یه مثال میزنم سریال زخم کاری در اواخر فصل سوم وقتی دختر شفاعت خود کشی کرد، نامادری جوانش تو بیمارستان چیکار کرد؟ برادرش چجوری رفتار کرد؟ خیلی باور پذیر بودن مخاطبو باخودشون همراستا میکردن و پا به پاشون مخاطب گریه میکرد.
ولی اینجا ما چی دیدیم، یه مادر پدر یوبسی که دخترشون مرده انگار نه انگار شب عروسیش ذبحش کردن، یا برادراش.
انگار این خانواده تا حالا ده تا دختر داشتن همشون کشته شدن دارن عادی برخورد میکنن، حالا مرد که مرد.
کجای دنیا یه مادر و پدر این شکلی برخورد میکنن با جنازه دخترشون که هنوز لباس عروس تنش بوده و به بدترین شکل ممکن کشته شده، تو واقعیت به عروس جلوی چشم داماد تجاوز میکنن بعد میکشن عروس رو.

ولی امیدوارم در ادامه بهتر بشه. هرچند خیلی هم متن مشکل داره هم کارگردانی. هردو ضعیفِ، فقط بازیگر داره.

مثل تیم رئال مادرید سال ۲۰۰۰ که کلی ستاره داشت ولی یه جام نیاورد، شبیه منتخب جهان بود. الان این سریال کلی بازیگر مطرح داره ولی کار ضعیفِ.

درود و خسته نباشید مخصوص عرض میکنم خدمت عوامل و بازیگران تیاتر فلسفه باز، نفستان گرم و راهتان همیشه سبز و پر نور.

بعد مدتها یک کار تمام عیار و عالی دیدم، دست مریزاد، متن بسیار قوی و کلی حرف برای گفتن و فکر کردن داشت، تمامی دیالوگ ها به زیبایی در جای خودشان بودند، شاهکار نویسنده در این دیالوگ به وضوح به خودنمایی مشهود بود مثل:( دیالوگ بهروز که می گفت: گاهی احساس میکنم هیچی نمیفهمم، وقتی که متوجه میشوم خداهم دروغ میگوید).
تمامی بازیگران در بهترین حالت خودشان بودند، و به زیبایی و با هنر نمایی خوب کارگردان یک اثر هنری فوق اعاده ای را خلق کردند.
آن هم در دوره ای که خیلی از هنرمندان و همکاران به حجو گویی میپردازند و آثاری زرد را به روی سن میبرند و به بدترین شکل ممکن خوراک ذهنی فاسدی را به ذهن بکر مخاطب تغذیه میکنند.
این گروه اثری فاخر را به بهترین شکل ممکن اجرا کردند. و نشخوار ذهنی منحصر به فردی را به دیدگان مخاطب خویش عرضه کردند و واقعا با اجرای این کار ارزنده به شعور مخاطبانشان احترام گذاشتند.
در باره ی این اثر هنری هرچه بگویم کم گفتم.
این اثر همانند دیگر آثار جناب سامنی عالی بود و میشد رد تمامی ... دیدن ادامه ›› آثار قبلی ایشان را در این کار به وضوح دید..... تمامی مهره های تسبیح به درستی در جای خود به دریچه آگاهی مخاطب متصل بودند.
به تمامی علاقه مندان به هنر، تیاتر، ادبیات و فلسفه توصیه میکنم یکبار دیدن این اثر هنری رو تجربه کنند.
ارادتمند شما هنرپرورتمیز(هنری تایمز)🙏🍀

درود بر تک تک عوامل تئاتر پرمفهوم شقامک.....
خداقوت و دست مریزاد میگم به تمام عوامل این اثر.

مثل همیشه متن داستان مانند دیگر آثار جناب ثامنی شیوا، روان روایت شده و مخاطب و آروم آروم به درون زِه دان داستان میکشه و باخودش هم مسیر میکنه. و پر از دیالوگ های ماندگار... و بودن یا نبودن..... و استقلال، وقتی مستقل نباشی انگار نیستی، وجود نداری و دیده نمیشوی.... و عقل که گاهی به یک حرف پر معنی در دیالوگهای ما آدما استفاده میشه.....

بازی بازیگران، صداشون و اکتهاشون همه عالی، خیلی خوب باهم هماهنگ هستند و زیبا پاسکاری میکنند در پرتاب دیالوگها به یکدیگر. خیلی ماهرانه همدیگر را کاور میکنند(ضعفهای همو میپوشونن) و به بهتر شدن کار همدیگر کمک میکنند. و این از هنر و هوش بازیگران ... دیدن ادامه ›› گرفته شده.

و شقامک پر کشید از این زمانه نیز تا زمانی دیگر، تا .... مردمانی دیگر و تا خیال و خیال پردازانی دیگر.....

کار فوق العاده بود، تنها نقدی که میشود کرد به اثر نیست، به لحظاتی که پرده عوض میشد، تا پرده ی بعدی ،چون نیاز به چیدمان صحنه بود تایم زیادی میبرد و مخاطب دور میشد از اجرا....
موسیقی متن عالی، نوستالژی کودکی ما بود، گنجشکک اشی مشی

حتما این اثر و ببینید، کلی حرف برای گفتن دارد‌ و اثری که لایق دیدن است ... البت اگر گوشی شنوا و دیده ای بینا دارید.

دستمریزاد دمتون گرم عالی
ارادتمند شما هنرمندان، هنرپرورتمیز
مانا باشید🍀🌹🙏

متن نمایش کارگاه بسیار عالی بود، نمایشی فرا زمان و فرا مکان،
متن خیلی جلوتر از زمان خودش بود، برای آینده نوشته شده و رو به جلو در حال حرکت کردنه.
داستان کلی حرف برای گفتن داشت.
خلق موقعیت خنده در لحظه.
بازی بازیگران و کارگردانی خوب بود.
به همه پیشنهاد میکنم از دست ندن این نمایش رو
ولی ای کاش سالن امکانات بهتری داشت و فضا دلنشین تر می بود.
《دیالوگ ماندگار این اثر: شخصیت محمود: نمایشنامه در انتظار گودو یه آرمان بوده ، که ساموئل بِکِت برای ساده لوحی آدم های اون دوران نوشته، که چطور به قهرمان های پوچشون پایبند باشند.》