رگ برای من به سه قسمت تقسیم می شود، حضور سربازی با لباس معاصر که راوی نمایش است، زندگی سه سرباز در یک پادگان مرزی و برش هایی از حال و روز خانواده های این سه سرباز. بخش اول گاهی جملات و استعاراتی داشت که به دل می نشست اما از میانه نمایش قراردادی و کسالت آور می شد. بخش دوم هرگاه برزو ارجمند وارد می شد دستخوش همین کسالت می شد و با احترام بازی های بانوان نمایش در بخش سوم آنچنان که باید و شاید نبود، اما رگ را فقط و فقط به خاطر بازی درجه یک نقش محمد(اگر اشتباه نکنم عرفان ابراهیمی)بسیار دوست داشتم... اگر کمی از شعارها و گفتگوهای آذری طولانی کم می شد... رگ را بیشتر می پسندیدم.

مجید رحمتی خوش درخشید واقعا، چقدر نیاز داشتم به دیدن همچین بازی ای...

نمایش مگس نمایش فاخری محسوب میشود، بازی های روانخسته نباشید به تمام لوامل گروه دوست داشتنی مگس

شرافت.آبرو. انسانیت. رنج. انسان. کردستان اینها اولین واژه های هستند که بعد از دیدن کمیته نان در ذهنتان نقش می بندد... بزرگترین اتکای اجرا و نقطه ی قوت کار متن درجه آن است. دقیق و شسته رفته... قصه ای که ماهرانه به دل و جانتان می نشیند و محال است بعد از کار غمی در جانتان نفوذ نکند و این انتقال حس اول از دیالوگ نویسی خوب نمایش بر میاد و بعد از صداقت بازیگران که روی صحنه رها و باورپذیرند. آنقدر باور پذیر که یادتان می رود فلانی خانم شعبانی است و آن یکی آقای رستمی یا خوش رزم. اینکه ساده بگویی و درست بگویی هنر است. اینکه حواست به مردم کشورت باشد هنر است اینکه شجاعت تندترین نقدهای سیاسی به وضعیت مردم کردستان را داشته باشی هنر است... خداقوت...

بازی ھا دوست داشتنی و جذاب۔ متن فاخر ۔ خستہ نباشید بہ کارگردان و گروہ اجرایی و عوامل مستقل ۔۔۔