ببخشید خانم بهروزیان من به شخصه هیچ فکری نمیکنم ... هر آنچه قراره من فکر کنم کارگردان باید برام بسازه ... روی باید تاکید میکنم . وقتی قراره قصه‌ای بر پایه کوری یک آدم شکل بگیره نمیتونه بگه طرف کور نیست و کل قصه در یک ثانیه به هیچ تبدیل بشه . اون فکر کنید که شما میگید میشه همون سینمای تجاری هالیوود کما اینکه در سینمای تجاری و بلاک باکتری هالیوود هم اینها ساخته میشه و شناسنامه میشه . من مخاطب چیزی رو در صحنه میبینم باور میکنم نه در تخیلات خارج از متن . تا حالا دقت کردین اگر متن این نمایش رو توی کاغذ میخوندین با چه چیزی مواجه بودین ؟ یک ایده چند خطی ؟ یا یک نمایشنامه کامل ؟ با توجه به اینکه نمایشنامه به طور اخص گونه ادبی به شمار میره ولی فیلمنامه ابدا گونه ادبی نیست . به این دلیل بود که گفتم کارگردان بیش از حد تحت تاثیر سینمای هالیوود بود چون در عمل متن منسجمی نبود و صرفا فقط یک اجرا می‌بینیم. من با تمام تاکید این مسئله رو میگم که در سینما هم ، تاکید میکنم حتی در سینما هم داشتن قصه و فیلمنامه ضروریه و اگر نباشه تمام تصویری که می‌بینیم بیهوده است و این رو با تاکید صد برابر در تئاتر میگم قصه و نمایشنامه ضروریه و اگر نباشه شما هر آنچه در توان دارید از نور و دکور و موسیقی و حتی اجرای پر قدرت بازیگران ولی راه به جایی نمی‌برید. دیگه هاچ اف جای خود ...
استاد بیضایی می‌فرمایند یک تئاتر ۵۰ درصد متن و ۵۰ درصد اجرا هست . این حرف رو برای نمایشنامه ... دیدن ادامه ›› های پر قدرتی مثل سهراب کشی و مرگ یزدگرد میفرمایند که هر کدوم در متن هزاران بار جذابیت قبل از اجرا و پر از ایده و قصه هست . و متن‌های پر قدرتی مثل آنتیگونه ، کالیگولا و یا حتی گودوی جناب غنی زاده که خودتون اشاره کردین . آنتیگونه جذاب با اون متن فوقالعاده میتونه با هر پر و بالی به شاهکار تبدیل بشه چون متن کشش داره و هیچ چیزی رنگ ادا نداره .

قطعاً شما مختارید هیچ فکری نکنید.