عاشقانه ها؛ روایت ابژه گی زن

نمایش عاشقانه ها، زن را در سه برهه از حیات فردی و اجتماعی اش به تصویر می کشد. فرزانه زنی در جامعه ای در حال گذار( در مترو) است.جامعه ای که هنوز اقتدار مردانه تعیین کننده ساحات اجتماعی و حتی وجودی زن است. مردان این جامعه از دو شکل خارج نیستند: یا چنبره در سنت دارند (غلام) و زن را تحت استیلا و بردگی گرفته اند و با قدرت وخشونت بر او سلطه می رانند و یا اگر ظاهر امروزی دارند(فرزاد)، نقابی از عشق زده اند و در واقع، زن را جز ابژه ای برای لذت و بازی ِهوس خود به شمار نمی آورند. هر دوی این مردان، آزادی و هویت زن را لگدمال سلطه و بالهوسی خویش ساخته اند. در این جامعه ، زن (فرزانه ) در استیصال گذشته ای از درد و خشونت، می خواهد خود را به خیال آغوشی از امید ،عشق و امنیت در امروز پرتاب کند. هرچند که می داند امید او رویایی خام است و جایگاه او به عنوان زن، زیر پونز اجتماع است. با اینحال،او تا زمانی که واقعیت تلخ ،متوقفش نساخته، در تلاطم درد و امید در تقلاست.
در مسیر این تقلا ، سه برهه ی حیات عاطفی فرزانه در طول نمایش تصویر می شود.او در آغاز با آنکه زخمهای سنت، جان و تنش را آزرده است،شوق و طلب عشق را فریاد می زند. عشقی آتشین که همچون شهزاده ای سواربر اسب سفید او را از دنیای خشونت و رنج نجات خواهد داد.در اینجا، فرزانه قرمز پوشیده و شادان و رقصان در سودای عشق آواز می خواند اما عشق او بهره ای از واقعیت ندارد و رویایی شیرین و خام است که با فال و شعر و موهومات ساخته و پرداخته شده است و در پایان هم پوچ بودگی آن مشخص می شود.
در مرحله بعد فرزانه پایش بیشتر در واقعیت فرو رفته است. او وارد دنیای کار شده و در کارش موفق است. در دنیای مجازی فعال ... دیدن ادامه ›› است و استقلال بیشتری یافته است. لباسش تیره تر شده و رویابافیش کمتر.او به دنبال مردیست که از او حمایت و مراقبت کند. او فرزاد را واقعی تر می بیند و بالهوسیهایش را توجیه می کند. در عین حال تقابل غلام هم با او شدت بیشتر و عیانتری گرفته است.بطوریکه علنا بخاطر موفقیت کاریش مورد هجوم او( سنت) واقع می شود، کتک می خورد و اجازه رفتن بسوی زندگی آزاد به او داده نمی شود...
در پایان فرزانه ی سیاه پوش را میبینیم که رویاها و استقلالش به تمامی توسط سلطه مردانه به یغما رفته است. او لطافت زنانه و عاشقانه اش را کاملا از دست داده است زخمت و خشن شده و سیلی واقعیت، او را متوجه جایگاه دونش در جامعه ساخته است‌.اینک فرزانه زنی است که رویاهایش با تجاوز و بیگاری به غارت رفته و پایانی جز از میان برداشتن خود برایش باقی نمانده است.


در یک تحلیل کلی و اجمالی از نمایش باید گفت؛ روایتهای اینگونه مطلق و غیریت ساز از وضعیت زنان و مردان در جامعه خیلی راهگشا نیست.چیزیکه در نمایش با آن مواجهیم دو گانه ی تکراری زنانِ قربانی و مردانِ سلطه گر و بالهوس است که در تقابلی همیشگی باهم هستند. درعین حال، اینکه زنی دائما خود را در نسبت با یک مرد، هویت یابی می کند عملا تایید ابژه گی ذاتی زن نسبت به مرد است. گویی پیش فرض اصلی متن اینست که زن قرار است با مرد معنا و وجود یابد ولی مرد یا او را به سلطه کشانده یا فریب داده است. این تصویر هم بر انفعالی بودن و قربانی بودن ذاتی هویت زنانه صحه گذاشته است. همچون آن دیالوگ اکبر عبدی در فیلم هنرپیشه که می گفت " زن را خدا زده" . گویی سرنوشت زن، جنس دوم بودن است. بهتر بود نمایش به جای پایانی تراژیک و منفعلانه از زنی بیچاره و قربانی، با تاکید بر عاملیت زنانه،فرزانه ای کنشگر و آگاه ترسیم می کرد که هویت و جایگاه انسانی و اجتماعی خود را نه در یک مرد بلکه در خود یافته است.