بعد از مدت‌ها از دیدن یه نمایش از آغاز تا پایان لذت بردم. واقعا دست مریزاد
چهار خانم جوان بازیگر با استعداد به همراه سایر بازیگران خوب و موسیقی عالی هفتاد دقیقه مخاطب رو از لحظه اول غرق نمایش می‌کنن.
نگاهی هم به نقدها انداختم. به نظرم هیچ دلیلی وجود نداره که یه نمایش‌نامه حتما از منطق خطی پیروی کنه. فیلم سینمایی که نیست. درامه. نمایش لزوما به گره‌های پیچیده هم نیازی نداره تا قوی باشه. البته این به مضمون و درون‌مایه و حرفی که میخواد بزنه هم بستگی داره.
نمایش‌نامه نشون از چیرگی بسیار خوب نویسنده بر روی تاریخ ایران داره و نشون میده که آقای کیانی به تاریخ «زوال اندیشه و انحطاط ایران» و عواملش آگاهی داره و در هر پرده کاملا هوشمندانه تیرش رو به هدف میزنه. جای چنین نمایش‌هایی که به عمق مشکل میرن و از شعار و نق زدن و خودخوارپنداری به دور هستن واقعا خالیه. امیدوارم در آینده به همین ترتیب کارهای درخشان‌تری رو از این گروه خوب ببینیم.

از اینکه به شاهنامه پرداختید سپاسگزارم. جای این جور کارها واقعا خالیه. اما در کارهای آینده میشه از صرف نقل کردن خود ابیات شاهنامه فراتر رفت و یک نمایشنامه و نمایش امروزی‌تر خلق کرد هر چند کار بسیار دشواریه چون شاهنامه اثر بزرگیه و یه کار ضعیف می‌تونه مخرب باشه به جای اینکه ترویج دهنده باشه.
اما یه نقطه ضعف کار به نظرم رزم رستم و اشکبوس بود. تقریبا همه نمایش جدی و حماسی بود اما دقیقا جایی که به حماسی‌ترین بخش شاهنامه رسید نمایش کمدی شد! رزم رستم و اشکبوس حماسی‌ترین بخش شاهنامه‌ و بلکه حماسی‌ترین متن ادبی تاریخ ادبیات جهانه.