زنده به گور

پینکولپسی واژه ای پزشکی و به معنای حالتی مابین خواب و بیداری است .بدون شک اکثریت غریب به اتفاق انسان ها دچار این فواصل زمانی که بخشی از حواس انسان متوجه واقعیت و بخش دیگری از آن درگیر رویا و وهم است ،شده اند . معمولا در این فواصل زمانی انسان نیمه هوشیار است .
نمایش "پینکولپسی" روایت مردی است که همواره خود را مقصر می داند و در حال حاضر در توهمات پینکولپتیک خود ،خود را برای کشتن زنی مورد استنطاق قرار می دهد .همه ی اینها میتوانست متریال و ماده ی اولیه ی خوبی برای اجرای نمایشی باشد که مو بر تن تماشاگران راست کند،اما آنچه که من در کارگاه نمایش دیدم بیشتر شبیه زنده به گور کردن تمامی این جرقه های نمایشی بود .
به جز یکی دو صحنه (علی الخصوص آنجا که مرد میکوشد واژه ها را از روی زمین با دستمال پاک کند )کلیت کار فاقد جذابیت نمایشی بود و با وجود اینکه تلاش بسیاری برای اجرای این نمایش شده بود اما با عرض تاسف باید گفت که این تلاش ها به هیچ عنوان به ثمر ننشسته است .
در کارگردانی کار سعی شده بود که فضای خلسه مانند حالت پینکولپسی با فضا سازی مناسب القا شود اما به علت خام بودن ایده های نمایشی و بازیهای بد این تلاش ابتر مانده بود و آنچه که ارائه می شد به شکل درد آوری مضحک بود به طوری که حتی یک چهره ی راضی در هنگام خروج دیده نمی شد .

جنون مادر شدن

یرما نمایشی است که بعد از آن نه انگشت حیرت به دندان میگزید که "عجبا ،شگفت نمایشی بود " و نه پس از دیدن آن نا راضی از سالن خارج می شوید .توصیه ی اکید من این است که اگر به دیدن این نمایش می روید اصلا به این فکر نکنید که کارگردان دکتر رفیعی است و گروه بازیگران دو سال (البته با وقفه های متعدد)مشغول تمرین بوده اند چون در این صورت راضی از سالن بیرون نمی آیید .
بازی ها در حد توی ذوق زننده ای اغراق شده بود و بازیگر نقش یرما آنقدر که انتظار می رفت نمیدرخشید .به عقیده ی من بهترین بازیگر این نمایش بازیگر نقش "خوان "همسر یرما بود . اگر چه در بازی او نیز بنا به بافت اغراق شده ی نمایش اغراق دیده می شد اما این اغراق آزار دهنده نبود .
البته یکی از نقاط قوت کار به عقیده ی من موسیقی کار بود که جادوی خاصی به صحنه میبخشید .
روی هم رفته یرما نمایش قابل قبولی بود که می شد با آن همراه شد و دو ساعت را بدون ملال از شعر نمایشی لورکا لذت برد .