نمایش" پنج ثانیه برف" درباره ی شهری است که همگی از آن فراری هستند. شهری دود گرفته و خفقان آور که با تمام دل چرکینی ها، کسی تابِ دل کندن از آنرا ندارد. آدم هایی که هر یک داستانی دارند و با تنه زدن هایشان به هم در پیاده رو های شلوغ شهر، به زندگی یکدیگر وصل می شوند. دود خلق و خوب مخصوص خودش را دارد. سیاهی و پلیدی را روی تنِ آدم ها می نشاند و پروبالِ روح آنها را می بندد. آدمیزاد ذاتاً میل به آزادی و پرواز کردن در آرزوها و رویاهایش را دارد. لایه زخیم دود در آسمان این شهر، مثل سقف یک گلخانه اجازه بالا رفتن را نمی دهد. می دانیم پشت این سقف شیشه ای کثیف، آسمانی زیباست ولی اجازه رد شدن نداریم. فقط وقتی برف ببارد، این سقف برداشته می شود. همه جای شهر از سیاهی مطلق به سفیدی مطلق تبدیل می شود. صداها دیگر اذیت نمی کنند. همه از سرما و ترس لیز خوردن و گیر کردن در برف، خیابان های شهر را خلوت می کنند و حالا می شود درون شهر قدم زد و زندگی کرد. برف میدان آزادی را با همه ی سلام و خداحافظی های مسافران ورودی و خروجی اش می پوشاند. برف سر و تنِ مجسمه ی میدان حُر را سفید پوش می کند. توی بارش برف هنوز برج میلاد معلوم است. برف روی سر درِ پنجاه تومنیِ دانشگاه می نشیند و آدم هوس می کند، روی سراشیبیِ سقف آن سُر بخورد و از بزرگسالی به عمقِ کودکی پرتاب شود. گنبد و گلدسته امامزاده صالح رنگ عوض می کند و مثل پودر قند ریخته شده، جای جایش سفید می شود. آدم هوس می کند بزرگترین دعای زندگیش را بکند تا توی همین لحظه برآورده شود. تمام برج و باروهای شهر از سیاهی مطلق به سفیدی مطلق تبدیل می شوند. آدم های این شهر پایِ درختان چنار آن، آرزوی آمدن برف را دارند. از درختان چنار می خواهند که آنها را به مرادِ دلشان برسانند.خدا کند برف ببارد. خدا کند فقط پنج ثانیه برف ببارد.
نمایش" پنج ثانیه برف" بر تخیل تماشاگر استوار است. بین بازیگران هیچگونه دیالوگی برقرار نمی شود. همگی مونولگ هایشان را رو به تماشاگران می گویند. اینکه مونولوگ ها به تنهایی، در ذهنِ تماشاگران برای تصور فضاها و آدم های اطراف شخصیت های اصلی و حتی تغییر لباس و آرایش آنها چقدر موثر بوده، ظاهراً بیشتر به خودِ آنها واگذار شده و اجرا بیشتر در این رابطه نقشِ بومِ سفیدی را دارد برای نقش بستن هر طرحی که در ذهنِ هر یک از تماشاگران است. منولوگ ... دیدن ادامه ›› ها ما را تا شمال کشور، تا آمریکا و حتی تا افغانستان می کشاند و همه اینها را را باید تماشاگران در تاریکیِ بلک باکسِ حافظ تصور کنند و کنار هم بگذارند.
"پنج ثانیه برف" به یک نمایش رادیویی بیشتر شبیه است ولی حرفه ای گریِ بعضی بازیگران و حسی کردن بیان مونولوگ ها ما را درونِ یک اجرای نمایش نگاه می دارد. فرشته صدرعرفایی بهترین بازی را درون نمایش دارد. تماشاگر را با حسِ عاشقیِ خود در میان سالی به خوبی همراه می کند. حتی در زمانی که مونولوگی ندارد و همه حواس ها به بازیگر دیگری است به او خوب نگاه کنید. عادت داریم رویا تیموریان را در قابِ تلویزیون و پرده نقره ای سینما ببینیم. در این جایگاه کمی غریب به نظر می رسد ولی خوب خود را با شرایط وفق می دهد. آزاده صمدی مونولوگ گوییِ خوبی دارد ولی کمی به نظر می رسد با نقشش نزدیکی ندارد. شیک تر از نقش است. صدای سپیده دباغ واضح به گوش نمی رسد. سارا لاهوت اول راه است و مسیر طولانی. در بعضی جاها تپق می زند و در بعضی جاها لهجه اش را برای لحظاتی جا می گذارد. عباس جمالی، تنها بازیگر مردِ نمایش، خود خالق و نویسنده نمایش است. ظاهرش به مونولوگ هایی که می گوید نزدیک است ولی بازی به دل نمی نشیند.
طراحی صحنه با الهام از هفت چنار عباس کیارستمی شکل گرفته است. چیدمانی که در نقطه مرکزی طبقه دوم خانه هنرمندان بنا شده است. چنار در اساطیر ایران مظهر غنا، باروری و موجب برکت و نعمت است. شخصیت ها به جز شخصیت مرد نمایش ،در میان این درختان چنار در حال حرکت هستند و داستان خود را بیان می کنند. هوای داخل فضای نمایش سرد است تا القای حسِ واقعی برف را داشته باشد. تا قسمت پایانی نمایش که نور قرمزی بر روی برف ها تابیده می شود و حالا گرم بودن را حس می کنیم. با بالا رفتن تنه چنارها یا به قولی قطع شدن آنها به ریشه می رسیم و داخل زمین، که مامِ زمین همیشه با خود گرمای آرامش بخشی را به همراه دارد.
در انتها خلاصه این نمایش را می توان در یک جمله بیان کرد. مزه ی گَسِ تمشک برای فرار از شهری دودآلود در زیرِ بارش برف...