آدم همیشه انتظار داره که بیای
بعد موقعی میای که آدم انتظارشو نداره
مثل برف میون تابستون
مثل بهمن

حتی اگه خورشید بتابه
و مرده ها زیر درخشش آفتاب تکون بخورن
هیچ چیز به قبل برنمیگرده
پس باید ادامه داد
باید رفت
تا انتهای ناممکن
تا خود خود
بی قیدی

سه بار این نمایش رو دیدم
و هر سه بار به دیوانگی ختم شد !
یکی از بیاد ماندنی ترین ها بود،
از آن تئاتر هایی که تا مدت ها تو ذهن آدم می مونه.
سه ساعت مثل سه دقیقه گذشت،
و من دلم می خواست تا ابد بنشینم و فقط نگاه کنم.
دیدن همچین اجرایی بسیار باعث خوشحالیه.
تنها چیزی که ناراحتم می کنه فرهنگ تئاتر بینی پایینمونه !
زنگ خوردن ها و با گوشی ور رفتن ها و حتی خوراکی خوردن ها! به شدت اذیت کننده است !
یه خسته نباشید بزرگ لایق کل گروهه، بخصوص اقای غنی زاده، جناب ابر و خانم پناهی ها و صد البته جناب شایسته عزیز.