با وجود بازی های نسبتا خوب و ایده خلاقانه نویسنده و کارگردان عزیز و علی‌رغم نظر مثبت بعضی از دوستان، این نمایش از نقطه نظر جذابیت، یکپارچگی داستان و طراحی صحنه نمره مناسبی رو نمی گیره. باید توجه کنیم که تمام ایده ها و تکنیک ها اگر در خدمت جذب مخاطب نباشه راه به جایی نمی بره. همچنین انتظار میره جمله کلیشه ای " متن فوق العاده، کارگردانی خلاق و با ایده تازه و همراه با بازی های روون و دلنشین بازیگران. با این فاکتورا این نمایش نیاز به چیز دیگه ای نداشت." در مورد نمایش هایی استفاده بشه که واقعا در سطح بسیار بالا و قوی اجرا شده باشن که مخاطب بتونه بر اساس نظرات، انتخاب مناسبی داشته باشه به خصوص با گرونی بیش از اندازه بلیط های تئاتر در ماه های اخیر.

باید اعتراف کرد که در این نمایش شاهد بازی درخشانی از شهرام حقیقت دوست بودیم که در واقع تسلط بسیار عالی در دیالوگ ها داشتند. بازی دو بازیگر دیگر یعنی علیرضا آرا و خاطره اسدی نیز با توجه به داستان، مناسب به نظر می رسید. نکته منفی که باید به آن اشاره کرد مکث های طولانی تر از معمول و گاهی آزار دهنده که با کندی ریتم داستان گاها کسالت آور می شد. باید توجه کرد یکی از مولفه های مهم موفقیت هر نمایش جدا از بازی بی نقص بازیگران، ریتم مناسب آن نمایش است که بعضی از متن ها ذاتا فاقد آن هستند و تلاش بازیگران کمتر می تونه این نقیصه رو برطرف کند. در هر صورت پیشنهاد می کنم دوستان این نمایش رو از دست ندند. در پایان به این دیالوگ بسیار تاثیرگذار آقای حقیقت دوست در این نمایش اشاره کنم که بسیار با شرایط امروز ما همخوانی دارد:
در جوامع مذهبی، دین باعث میشه طبقه حاکم و روحانیون عاری از گناه و مسئولیت باشن و ...