فرایندی که در این نمایش شاهدیم فرایند تجاوز قانونی و سازماندهی شده است به فردیت و هویت افراد جامعه توسط سیستم حاکم. هویت زدایی تدریجی و تبدیل فرد به یک آجر قالب خورده دیگه در ساختار اجتماعی مسطح و بی شکل مد نظر قشر حاکم. آجر تراش خورده ای که شکلی ازون در انتهای نمایش به شکل پاکتهایی مکعبی بر روی سر بازیگران دیده میشه. سر چیست؟ قوه تفکر، ابتکار و تصمیم گیری. به عبارتی آنچه سیستم از فرد بر نمی تابه! چرا که تابعیتِ یک شکل و خالی از هویت و ذهنیت تنها خصوصیت مطلوب سیستم همیشه متجاوز حاکمین محسوب میشه.
اگر فرایند رو تعمیم بدیم و اندکی فراتر از شب نمایش مخاطب اثر باشیم: «در» همیشه در حال حملِ آقای کا در واقع نماد و مفهوم ملموسیه از کانال ارتباطی فرد و جامعه. اینکه چرا کا همواره و منفعلانه این در رو به روی همگان باز میکنه اشاره داره به رویکرد انفعالی ما مردم در مخاطب قرار گرفتن رسانه های مختلف از جمله تلویزیون و شبکه های اجتماعی که امروزه به وضوح و به افراط شاهدش هستیم. باز کردن در توسط کا به روی خانواده به ظاهر مقبول همسایه همون راه دادنِ محتواهای خوش ظاهر اما مسموم رسانه های نافذ و قدرتمندیه مثل اینستاگرام به ذهن خودمون از طریق صفحه موبایل. محتوایی که ما رو تنها به مصرف گرایی، تقلید و تسلیم دعوت میکنه. و انقدر نافذ که ورود ابتدایی متجاوزین موجب کمترین شوک و اعتراض کای درونی ما نمیشه به گونه ای که هر روز متجاوزین بیشتری رو به خونه مون راه میدیم و تابع (فالوئر) متجاوزین بیشتری میشیم.
بیشتر برگردیم به خود نمایش...
پس از تصاحب تدریجی خونه و اعتراض بی نتیجه، کا مجبور به پیگیری قضایی و تشکیل پرونده در دفتر آقای وکیل (که اثری ازش نمی بینیم) میشه. اما نکته ... دیدن ادامه ›› جالب در صحبتهای بین کا و منشی وکیل مطرح شدن موضوع مراجعه به پلیسه کاری که کا انجام نداده اما منشی در این رابطه میگه: «خوشبختانه شما الان از افرادی که پیش پلیس رفتن یک قدم جلوتر هستید.» کمدی تلخ! پس ازون صحبت از قاضی کل (که ازون هم به عنوان نماد دادگستری و عدالت اصلاً و ابداً اثری نمی بینیم) که همیشه در جای مشخصی حضور دارند و پاسخگوی مردم هستند اما در مراجعه کا مشخص میشه اون جای خاص حتی دری هم برای ورود نداره هر چند کا درِ همیشگی رو همراه خود داره. کمدی سیاه!
در بخش کار و حرفه کا بر می خوریم به یک دفتر جایی که کا با ورود به اون شوک سخت دوم رو دریافت می کنه. از دست دادن میز و جایگاه شغلی! کا پس از بحث و جدل با فرد جایگزین شده با درموندگی متوجه میشه که به خاطر تاخیر حاصل از اتفاق ناگوار قبلی (تصاحب خونه توسط خانواده همسایه) شغلش رو از دست داده و مجبوره دوباره از پایین ترین رده یعنی آبدارچی کار خودش رو از سر بگیره. اما چرا چنین تنبیه سخت و ناگواری؟ اون هم پس از اینکه کا به فرد جایگزین میگه من در تموم سالهای خدمتم حتی یک دقیقه هم تاخیر نداشتم و تا حالا مرخصی نرفتم. بله چون سیستم بر نمی تابه! اونا افراد تابع و خادم صد در صد میخان و کوچکترین کوتاهی رو با بزرگترین تنبیه پاسخ میدن.
برگردیم به خونه...
کا پس از کنار اومدن اجباری با متجاوزین به خونه اش در راهروی ساختمون با زنی تنها آشنا میشه. کورسویی از امید که اسباب تسکینی میشه بر رخدادهای ناگوار اخیر...
ولی نقش زن تنهای همسایه یک تراژدی کامل و سرشار از خشونته! زنی که برای فرار از تنهایی تحمیل شده از جانب سیستم و درموندگی حاصل از اون خرده ترین مشکل (قفل خراب در خونه اش) رو بهانه ای برای دعوت کا به خونه اش می کنه. ولی پدر خانواده همسایه از رفتن کا جلوگیری می کنه و خودش پیش زن تنها میره و زن هم با حالت تسلیم و تمکین اون رو به داخل راه میده. ضربه سختی دیگه به کا!
اما صحنه تقابل جالب در شکل گیری اختلاف و رقابت بین پدر و پسر خانواده همسایه پس از ربودن زن تنها از دستان کا و تصاحب اون یا بهتره بگیم تجاوز به اون زن، بسیار زیرکانه و طعنه آمیزه. تجاوزی که پدر به عنوان فرد برتر در سیستم، علیرغم نارضایتی پسر، ابتدا به تنهایی مرتکب اون میشه و پس از برخورداری از زن نوبت به پسر می رسه و تقابل اولیه به ظاهر ختم به خیر میشه. اختلافی که نشون از وجود سلسله مراتب در سیستم حاکم و البته وجود اختلاف و رقابت در اونه.
نقش خاکستری دختر کوچک خانواده همسایه به عنوان عنصر هنوز به طور کامل مسخ نشده و سوسوهای رو به خاموشی انسانی اون در حمایت از کا بسیار غم انگیزه چرا که نشون میده ما انسانها هر روز بیش از پیش غرق در سیاهی تحمیلی سیستم میشیم.
از مفهوم فاصله بگیریم، شکل کار و روند نمایش بسیار خلاصه و مفید و در خدمت نوشته است و هیچ چیز اضافه و تجملی ای وجود نداره. نورپردازی فوق العاده کاربردی، مینیمال و جذابه. سپهر طهرانچی در نقش کا به خوبی خصوصیت انفعال و فرایند تراش خوردن، تحلیل رفتن (خمودگی و کوچک شدن واضح در بین متجاوزین سر میز غذا) و مسخ کافکایی رو به نمایش می گذاره.
بنابراین اگر تمایل دارین یه تئاتر کلاسیک و مغزدار تلخ و تأمل بر انگیز ببینین، فرایند رو ببینین.

محتوا در ابتدا بسیار سطحی و کوچه بازاری به نظر میرسه طوری که به خودتون خواهید گفت وای نه چه انتخاب بدی کردم! ولی کم کم هر چی نمایش جلوتر میره جرقه‌هایی رو احساس خواهید کرد.
با کریم لوژی شاهد یه تئاتر کلاسیک غنی، داستان منسجم یا محتوای تأمل بر انگیز نخواهید بود اما به جاش شاهد هنرنمایی فوق العاده مجید رحمتی خواهید بود در قالب شخصیتهای متعدد و درون ظروف مختلف و رنگارنگ نمایش ایرانی مثل روحوضی، نقالی و حتی تعزیه‌‌. شگفت انگیز نیست این تلفیق مختصر و مفید از هنرهای نمایشی رو به فراموشی در یک اجرای یک ساعته یک نفره؟