با احترام
دوست داشتم بیشتر به موضوع و توضیح محتوا پرداخته میشد متاسفانه علی رغم زحمت گروه تقریبا فقط اقای شرفی و خانم مظفری بازی کردند سایر عوامل را میشد با یک فرد غیر بازیگر هم جایگزین کرد . تعدادزیاد تعویض صحنه ها در کنار اجرای های متعدد خواننده های دوست داشتنی فقط زمان اپیزود ها را کوتاه کرده بود و در راستای کمک به محتوا نبود . طراحی صحنه خاصی نبود و نورپردازی نبود در مجموع فقط صندلیهای بی نهایت معیوب و تهویه نامناسب سالن در خاطرم مونده است . حتی موضوع که بسیار درست و قابل توجه بود در این کار به شکل مناسب برای مخاطب به روی صحنه نیامد.

وقت بخیر
در واقع در لحظه زندگی کردن خیلی سخت است به نظرم هنر محسوب می شود . شاید در لحظه زندگی کردن بدون کمک واقعا امکان پذیر نباشد . این نمایش همان کمکی است که شما را برای ساعتی در لحظه نگه میدارد و با خود همراه میکند . در یک جمله دوست داشتنی است . "یک جمله یا کلمه در مورد چشم " که البته میخواستم بگم ولی نمیدانم چرا نگفتم حالا شما اگه رفتید اینم یادتون باشه " چشم اول عشق و نگاه اول عاشقی "

با احترام
به نظر این نمایش بر خلاف صحبت کارگردان و نویسنده "" یک نمایش کاملا زنانه "" است و البته حضور بازیگر مرد در ... دیدن ادامه ›› نقش یک خانم چالش دیدنی است (فارق از مفهوم ایده) نقش مقابل هنگامه یک مرد تک بعدی و منفعل که حتی در حساس ترین لحظه به بزرگترین علت درگیریهای هنگامه اشاره نمیکند که همانا دروغی است که هنگامه به خودش و او گفته است و دقیقا از این لحظه به بعد ما قرار است شاهد منظومه ایی باشیم از استقلال و ابتکار و هنر و مشکلات هنگامه که خودش با دست خودش ایجاد کرده و در نهایت تنها دلیل این شرایط "هفت بیست ویک " و "هفت بیست و یک " و "هفت بیست و یک" و خوب این میشود پاسخ هنگامه برای طی طریق ؟؟
مرور نمایش اینگونه است : شما چون زن هستی به دلیل "هفت بیست ویک" می توانی دروغ بگویی عاشق بشوی سقط بکنی دوباره بچه دار بشوی ده سال زندگی هر کسی را نابود کنی در نهایت نتوانی تصمیم بگیری که چه کار کنی و خیلی شیک و مجلسی هم اسمش را بزاری منطق الطیر . اگر "این جا پنچره ای باز مانده است" فراموش کردن "آن جا هم که پنجره خورد شده است " می شود طی طریق ؟ مگر نه هر کسی طریقت خود را دارد و در ایینه سیمرغ خودش را میبیند .
بازی روان اقای چنگیزیان بسیار خوب بود ( اون صورت بدون احساس در اجرا تبدیل به احساسی شد که شما میتونید در سالن صدای گریه را بشنوید )

وقت بخیر
نمایش خوبی بود . شخصا از دیدن اساتید بسیار خوشحال شدم. بازی آقای مسعود کرامتی را خیلی دوست داشتم و از انرژی که آقای سعید پورصمیمی برای این کار گذاشتن سپاسگزارم . خانم الهام پاوه نژاد بازی بسیار زیبایی ارائه کردند . به نظر در زمان هایی که صحنه از حضور این سه عزیز خالی بود ناگهان افت شدیدی در نمایش احساس می شد (البته با احترام به تمامی هنروران عزیز )