نکاتی چند در باب ایرادهای وارده به تلفیق سینما و تئاتر و مابقی کارشناسیهای انجام شده:
* از آغاز قرن بیســتم، ویدئوپروجکشــن، فیلم و اســلاید
... دیدن ادامه ››
به بخش اساســی خلــق فضــای بســیاری از اجراهــا بــدل شــدهاند و ارویــن پیســکاتور و امیــل برایــان اولین کســانی بودند که از پرتوافکنــی تصاویــر ثابــت و متحــرک و ترکیــب آن با مکانیســمهای چیدمانی پیچیده به منظورساخت یک "نمایش مستندیادآورانه" استفاده کردند که برای زمان خودشان بسیار پیشرفته بود.
* کارکردهای بســیاری برای ویدئوپروجکشــن، بــه عنــوان یکــی از پرکاربردترین ابزارهای ســاخت محیطهای انگارهگرایانه، متصور شد که مهمترین آن، تلفیق کنش زنده و فیلم (تصویر متحرک) است. این تلفیق، کنشگر زنده را در دل تصویری غیرزنده قرار میدهد و موجب میشــود تماشاگر، کنشگر را در محیطی متفاوت با آنچه واقعا در آن حضور دارد (صحنه تئاتر) ببینــد و بــه عبارت بهتر "انــگار" کند. این "انگار کــردن" در حقیقت ایجاد "توهم واقعیت" در تماشاگر است.
* والتــر بنیامیــن در توضیــح تفــاوت میــان کار "نقــاش" و "فیلمبــردار"، نقــاش را بــه "جادوگــر" و فیلمبــردار را بــه "جراح" مانند میکند. او در سال 1969 در کتابی با نام روشنگری میگویــد: {...در حالیکــه جادوگــر فاصلــه طبیعــی میــان خــود و بیمــار را حفــظ میکنــد، جــراح دقیقــا برعکــس عمــل میکند؛ وی فاصلــه میــان خــود و بــدن بیمــار را به شــدت کاهــش میدهد و بدیــن ترتیــب در حالیکه جادوگر بــا بیمار به شــکل نفربهنفر مواجه میشود، جراح به درون بیمار نفوذ میکند.} بــه عبــارت دیگر، {...در حالیکه نقــاش در اثر خود فاصلهای طبیعــی را بــا واقعیــت حفــظ میکنــد، فیلمبــردار عمیقــا بــه درون شبکه واقعیت نفوذ میکند.} امکانهــای اجرایی جدیــدی را کــه تصویــر متحــرک بــه بازیگــری و کارگردانــی میدهــد میتــوان همانند قیاســی دانســت کــه بنیامین در بــاب کار نقاش و فیلمبردار به کار میبرد.
تصویــر متحــرک به مثابــه یــک "ابــزار روایــی توســعهیافته"،نقــش مهمــی در بازیگــری و کارگردانی تئاتر معاصرغــرب ایفا میکند.