وقتی با آلا برای دیدنن نمایش صددرصد رفتیم، با شاهکار جناب اسماعیل کاشی مواجه شدیم که حالمانن را بسیار خوبب کرد، بگذریم از 100% چرآ که نوشتن از آن خود متن بلند بالاییست.
ما تآتربین ها گاه از ارزش و اعتبار که برای افراد قائلیم برای آثار زمان می‌گذاریم و اعتبار 100% هم برای من ستاره درخشانن و هوتن جانن شکیبا بود...حالل آنکه اعتبار نام جناب تان مرآ به هیلاج کشانید... دلخوش به بلیت گیشه بودم... و ترس از دیر رسیدنن موجب شد تمام راه دانشکده تا تماشاخانه کوچک شمآ را بدوم...دیر یا زود من رسیده بودم... شلوغ بود، نفس نفس زنان کلمات را پشت به پشت هم می شنیدم...بلیت تمام شدهه است، می‌توانید منتظر بمانید شاید مهمانان بدقول باشند...انتظار و امید...عقربه ها کند تر از همیشه میگذشت و من با امید از دست رفته خیره به در و دیوار مانده بودم...خسته تان نمیکنم، زمان گذر کرد و یک لحظه به خود آمدم، بر پلکان ردیف اول نشسته بودم و ناباورانه نگاهم مات صحنه بود.
این را خطاب به شمآ می‌گویم جناب اسماعیل کاشی نبوغ، دقت و ظرافت که بنده بر صحنه دیدم و داستان که آنچنان مرموز و مبهم است که در دقایق اولیه حتی نامفهوم جلوه می‌کند، عجیب و غریب دوست داشتنی است... دست مریزاد به استاد چون شمآ که با بودنتان به تآتر اعتبار می بخشایید... هنرجویانتان را همانند خود بار می آورید که خود را قائل به جایگاه والآیشان بدانند...امید که در هنر نمایش ماندگار باشید چرآ که روزگار امروز ما نیازمند آموزگارِ ناب و خلاقی همچون شمآست،بمانید برایمآن و شاهکار خلق کنید.
پی نوشت اول:به قول بزرگوار صالح اعلا به یکان یکان شمآ که موجب بوده اند چشمان ما این جادو را بر صحنه ببیند باید گفت : خسته نباشید، خدا حفظتان ... دیدن ادامه ›› کند.
پی نوشت دوم:'' پنجاه‌ پنجاه '' تمدید شده است،پیشنهاد میکنم در تماشاخانه تازه تاسیس هیلاج از دیدن این نمایش جذاب لذت ببرید (:
پی نوشت سوم: امان از کمبود وقت، ناراحت و دلخورم از خود چرآ که نمیتوانم چندین بار این تآتر خوبب را ببینم :(
پی نوشت چهارم: خیلی وقت بود حوصله نبود در من برای نوشتن از فیلم، تآتر یا کتاب نه اینکه کم باشد کتاب یا تآتر خوبب اما غرق روزمره بودنن ‌بد است، '' پنجاه پنجاه'' یادآور این است که واقعیت خودمان را فراموش نکنیم، فراموش کردنن زندگی هایمان را مبدل به باتلاق جالب توجه ای می کند که تنهآ در آن دست و پا میزنیم و در نهایت غرق می‌شویم و این همان روزمرگیست.