هوراااا. بالاخره شهرزاد یه نمایش رو سر ساعت شروع کرد.
من به خاطر بهنام شرفی که بازیشو توی آبی مایل به صورتی ساناز بیان خیلی دوست داشتم بلیط ... دیدن ادامه ›› گرفتم. ولی چون موضوع نمایش در مورد خیانت بود و چون اسم آنا کارنینا روی نمایش بود، خب توقعم از محتوا بالاتر از چیزی بود که دیدم. یعنی توقع دیدن یه روایت عمیق تر رو داشتم. البته فرم نمایش رو دوست داشتم و قطعا خلاقانه ترین بخش کار همین فرمش بود. ولی جاهایی که در نمایشی کردن احساسات و رخدادها اغراق شده بود برای من خیلی جذاب نبود. درسته تئاتره، ولی وقتی بیش از حد اغراق میشه من یادم میفته که تماشاچی هستم و نشستم دارم بازی آدما رو تماشا می کنم و یه روایت رو که واقعی نیست نظاره می کنم، و این خودآگاهی گسستی رو بین من و صحنه ایجاد می کنه که باعث میشه نمایش رو کمتر دوست داشته باشم. این حس گسست رو دقیقه هایی که مثلا خانم رحمانی داشت در مورد ماشینش صحبت می کرد یا دقیقه هایی که دو بازیگر روی صحنه در حال حرکات موزون بودن خیلی زیاد حس می کردم، یعنی تو این دقیقه ها خیلی راحت چشم از صحنه برمی داشتم و مثلا به سقف نگاه می کردم یا به نفر کناریم، گاهی فقط برای اینکه نمایشی بودن بیش از حد رو نبینم. و خب بهترین قسمت نمایش هم اون تیکه آخر و صحبت کردن با آلبا رو به تماشاچی ها بود. در کل با احترام به همه تماشاگرانی که کار رو دوست داشتن و عوامل محترم نمایش، روم به دیوار، متوسط رو به پایین.