دوستان عزیز تیوالی
اتفاقی که در چند ماه گذشته در کشورمون افتاد نه عادی میشه نه فراموش
انسان برای ادامه دادن و حتی مبارزه کردن نیاز به روحیه داره تا استقامت روانی خودشو در اتفاقات تلخ حفظ کنه و دچار فروپاشی روانی نشه.
انسان افسرده جز سیاهی چیزی نمیبینه و حتی توانایی کوچکترین تغییرات رو در خودش نداره چه برسه به مبارزه و تغییر جامعه ای که در اون زیست میکنه.
حتی در زمان هشت سال جنگ ایران و عراق عده ای برای رزمنده ها نمایش طنز اجرا میکردن. اونها هدفشون این نبود که رزمنده ها کشته شدن برادرانشون رو فراموش کنن، هدفشون این بود که رزمنده ها تجدید روحیه بکنن و بتونن مبارزه رو ادامه بدن
همه اینها رو گفتم تا اشاره کنم نه اجرای تئاتر عادی انگاری شرایط حساب میشه نه دیدن تئاتر یعنی فراموش کردن اتفاقاتی که افتاده. چه نمایشهای زیادی بوده که ما دیدیم و باعث آگاهی اجتماعی و سیاسی بیشتر ما شده
چه بسا با تئاتر ندیدن ما ضربه ای به این هنر وارد بشه که خودمون تا سالها حسرت این اشتباه رو بخوریم.
هر تماشاخونه ای که تبدیل به برج بشه ... دیدن ادامه ›› چند سال باید صبر کنیم تا یکی ساخته بشه؟
و از همه مهمتر هر کارگردان و بازیگر ارزشمند تئاتر که از این هنر دور بشه چندسال باید صبر کنیم تا یکی دیگه ساخته بشه یا همون هنرمند با همون کیفیت به صحنه برگرده؟
در نهایت امیدوارم با هم این شرایط سخت و تاریک رو تبدیل به نور و روشنایی امید کنیم