بنظرم نقطه مثبت، بعد از سناریوی امانوئل اشمیت بزرگ، ( والبته ترجمه عالی شهلا حائری) بازی خانم سالاری بود.
گریم و طراحی لباس می‌توانست خیلی بهتر باشد. بازیگر مرد، نقش پیچیده و سنگینی داشت و اکت و زبان بدن و حس بیشتری میطلبید.
هرچند موسیقی عالی بود اما صدای موسیقی در بخشهای زیر دیالوگ، بلند بود و همین باعث میشد دیالوگ‌های روی آن محو شود و دست کم به درستی شنیده نشود. تابلو های نقاشی اگر بر روی دیوار صحنه نصب شده بود، می‌توانست به شخصیت پردازی کمک بیشتری کند.
ممنون از تیم بی ادعا، خودمانی و باشخصیت و پذیرای آوای ققنوس.
به امید اجرای حرفه ای تر در سالنی حرفه ای تر