عدم انسجام به بهانه‌ی چارچوب پست‌مدرن یا اجرای اکسپریمنتال توجیه‌ناپذیر است. اجزای منفک از یکدیگر موجب عدم ارتباط مخاطب با اثر می‌شود. با تفکر در شعر انتهای اثر، مخاطب به یاد ضرب‌المثل «ساختن کت‌وشلوار با داشتن یک دکمه» می‌افتد. نمایش، به‌عنوان یک اثر هنری، تماماً می‌تواند برخاسته از فرم باشد. ولی باید توجه داشت مخاطبان به‌درستی درک صحیحی از فرم خواهند داشت و آنان سنگ محک این آزمون و خطا هستند. عدم یکپارچگی و انسجام اثر حتی در جهان تعریف‌شده ممکن است ناشی از مشارکت خالقان متعدد در این نمایش باشد که مانند کلاژی مشخص است، به‌صورت منفک هر یک در تلاش برای ارائه‌ی فرمی برخاسته از تفکر خویش هستند.
حتماً می‌توان این اجرا را در بستر جریان‌سازی تازه‌ای که در مجموعه‌ی لبخند در حال اتفاق است ارزیابی کرد، ولی در همین بستر و همین جریان هم این اجرا چند گام عقب‌تر است.