آقای مولویان در صحنه هایی که به تعبیری در سرازیری چرخه حاکم بر نمایش (چرخه که با تصویرگریه هوشمندانه کاور کار است) قرار میگیرد تقریبا بازی نمیکند، زندگی میکند، درد و دل میکند. درست همان جایی که با طراحی لباس کاملا صحیح ( برای نشان دادن گذر زمان یا همان خط خوردن) صحنه را آماده میکند و درست همان جا که موسیقی شروع میشود بازیگر "زندگی در تاتر " زندگی اش را وارد تاتر میکند و این تفاوت بازی را آن هایی حس میکند که اجرای سال 93 رو دیده باشن، آن هایی حس میکنند که در تاریکی بعد از این صحنه درست همان جایی که بازیگر میداند صحنه تمام شده و تماشاچی او را نمیبیند و باید خود را برای صحنه ی بعد آماده کند، اشک هایش را پاک میکند و سری از روی افسوس تکان میدهد که یعنی همین است ذات تاتر.
شبی که ما اجرا را دیدیم چند نفر از تماشاچی ها قبل از نمایش به وضعیت بد مجموعه اعتراض کردند که هیچ ربطی به گروه نمایش نداشت ولی دو بازیگر در پشت صحنه صدا ها را میشنیدند و قطعا خوشایند نیست برایشان تا حدی که آخر نمایش مجبور به عذر خواهی به خاطر مسئله ای که به آنها ربط نداشت شدند.
بعد از یک ربع تاخیر در اجرا میتوانید با آرامش به مدیریت مجموعه اعتراض کنید( وقت زیادی هم برای این کار دارید چون حداقل ۴۵ دقیقه تاخیر دارند)