عباس رحمانی مطلق فعال هنری

نمایش از دیدگاه من متن یه دنیای شخصی و خاص حال و هوای نویسنده بود که به تنهایی و بی کس بودن انسان و از بین رفتن عشق کنار هم در این دنیای پرهیاهو پرداخته
کارگردانی به سمت مینیمال بودن رفته بود و بیشتر سمت قاب بندی و فرم بدنی بازیگران سوق داده شده بود و در کل بازیها کاملا درست و تکنیکی بود ولی اگر روی متن و شیوه ی اجرایی یک بازنگری و بازنویسی تکنیکی انجام می شد

خسته نباشید می گم به مجید شکری عزیز و مرتضی دلداده عزیز هر دو از رفقای هنرمندم و گروهی اجرایی