واقعا یکی از معدود نمایش هایی بود که منو واقعا به وجد آورد.از اول نمایش تا به انتها انگار واقعا خود ما هم توی مهمونی بودیم و اصن به هیچ وجه با وجود طولانی بودن احساس خستگی نکردم. لحظه های کمدی و مونولوگ های ‌عمیق غم انگیز کاملا با هم بالانس شده بودن‌. شاید سناریو خیلی پیچیده و فلسفه آنچنان عمیقی پشت این کار نبود ولی لحظاتی داشت که تک تک ما رو میتونست عمیقا به فکر فرو ببره. شیمی رابطه وحید آقاپور و خانم‌ داننده فر به شدت دلچسب بود و اکت به شدت رئال آقای کیایی واقعا منو متاثر کرد به شدت از بازیشون لذت بردم. در پایان توصیف این نمایش به معنای واقعی کلمه "اشک ها و لبخندها" بود.