همیشه رمان هایی اینچنین حال و هوای مرا سرد و ابری میکند و حتی هوای نفسم سرد میشود.اما این رمان راکه سالهای پیش خوانده بودم دوست دارم چون مسئلهٔ رابطه میان خویشتن و جهان پیرامون و فرد و جامعه را بخوبی نشان میدهد.انصافا کارهمه تیم عالی بود و بخصوص بازی اقای پاکدل در ان زمان طولانی و بدون وقفه قوی و عالی بود.و البته گریم و موزیک هم بسیار به فضای کار کمک کرده بود.یک خسته نباشید به همه دست اندرکاران نمایش حداقل کاری است که از دست من برمیاید و البته توصیه به دیدن این نمایش برای داشتن یک تجربه خوب را به همه عزیزان خواهم داشت چون انرژی و زحمت بسیاری مشتاق حضور شما و شنیدن صدای دستهای شماست. تا خستگی این کار بزرگ را از تن بدر کنند......

منهم مثل شبلی سرگردان در بیابان داستان از اصفهان امده ام.خیلی تصادفی در جریان اجرا قرار گرفتم و در عین ناباوری بلیط خریدم ودرتمام مسیر رفتن به این فکر کردم که ایا صرف وقت برای شنیدن متنی که قبلا دیدم و بارها متن اش را به نقد خوانده ام عاقلانه است؟دیدن ان دکور بزرگ و انهمه اسم هم بیشتر کنجکاوم کرد که واقعا مینشینیم و فقط میشنویم......اما با شروع کار و ریتم تند ان هر لحظه بیشتر در حسی عظیم و خاصی غرق شدم.از نیمه های کار و شنیدن صدای:کیست مرا یاری کند....اشکهایی که اصلا منتظرش نبودم بدون اراده باریدن گرفت و تا اخر با من ماند....صداهای قوی و پر از احساس حس مرا از شنیدن به دیدن تبدیل کرد وتمام ان صحنه بزرگ جلوی چشمم جان گرفت.اوج کار و تیر خلاص تمام وجودم صدای اسمانی اقای زند وکیلی و همکارانش بود که با ان متن شعر قوی و زیبا یک خانه تکانی عمیق بود برای روح و روانم.نمیدانم این هنر استاد بیضایی بود یا استاد رحمانیان یا ترکیب عالی این دو عزیز....اما قطعا تیم عالی بالای صحنه و پشت صحنه در این کار ارزشمند قابل تحسین اند.باید تمام قد ایستاد و برای همه این عزیزان دست زد و ارزو کرد این اتفاق های خوشایند هر از چندگاه روحمان را خانه تکانی کند........