اینجا، یه شهر اشغال‌شده است...

ترکیب موسیقی و بازی‌ها رو خیلی دوست داشتم و حتی شعرهایی که نوشته می‌شد، یکی از تجربه های به یادماندنی بود. من باکس D بودم و ردیف یک و دید خوبی داشتم ولی فکر میکنم برای باکسهای کناری دید خوبی به خصوص برای خوندن نوشته‌های روی پرده نباشه، شاید بشه برای شبهای آینده فکری کرد...

تو نمایشهایی که در ماههای اخیر دیده بودم، جزو بهترین ها بود، همه چیز تمیز از کار در اومده بود، بازی و متن روان بود، خسته کننده نبود و قسمتهای زیادی بود که خودتون رو جای بازیگر تصور میکردید..نمیگم شاهکار بود ولی راضی بودم که رفتم و دیدم

راستش کار رو زیاد دوست نداشتم و ظاهرا با سلیقه من هم‌خوانی نداشت، چون من انتظار دیدن کار کمدی در این سطح رو نه از آقای نعیمی داشتم نه از سالن اصلی تئاتر شهر و اگه ردیف دوم نبودم و دوستانم همراهم نبودند، شاید نیمه های نمایش رهاش می‌کردم... بهترین چیزی که به نظرم رسید این بود که از نیمه‌های نمایش شروع کردم به نمایش سقراط فکر کردن ....

راستش من اصلا دوست نداشتم و واقعا اذیت شدم و برای من مثل شکنجه بود واقعا، اون هم تو این روزها... امیدوارم بقیه کسانی که به دیدن این نمایش میان، چنین تجربه ای نداشته باشند و لااقل نقدی منتشر بشه که این حجم از خشونت رو توجیه کنه...

من تا به حال، کاری از آقای مرزبان ندیده بودم و این یک نکته مثبت نمایش برای من بود، چون کلا این امید و کار کردن افراد پیشکسوت سینما و تئاتر برای من ارزشمند هست.... ولی شاید نمایش از نمایشهایی نبود که خیلی به یاد بمونه، به خصوص با علاقه شخصی که به دکتر مصدق دارم... میتونم بگم نمایش معمولی بود و اینکه بازی حامد کمیلی رو نقطه قوت اصلی نمایش میدونم و چیزی که از این نمایش یادم می مونه....ناهماهنگی یه جاهایی خیلی محسوس بود و متاسفانه با آهنگ آخر نمایش هم ارتباط برقرار نکردم... و در آخر امیدوارم هم من به عنوان مخاطب تئاتر به روزهای قبل کرونا برگردم و از تجربه کردن نترسم و هم نمایشها و گروههای نمایشی زودتر خودشون رو پیدا کنند...

من همیشه می گفتم، دو دوز واکسن رو که بزنم اولین جایی که میرم تئاتر شهره... امروز دوازده و شیش دقیقه اومدم بلیت بگیرم، از اینکه این قدر سریع در حال پر شدن بودن بود ، فقط منقلب شدم... تازه احساس کردم به زندگی برگشتم.... جای همه ی کسایی که دوست داشتند کنار ما باشند و دوباره از درهای تئاتر شهر رد بشن و صدای خانم علو رو بشنوند و گوشی ها رو خاموش کنند و چند ساعتی تو دل تئاتر گم بشن و حالا کنارمون نیستند، خالی....

ما می خواهیم تاریختون رو پاک کنیم و تاریخ جدیدی براتون بنویسیم، تاریخی که از خودمون شروع میشه و اینقدر احمقیم که فکر میکنیم به خودمون هم ختم میشه.....

با شرایط فعلی تجربه ی جدیدی بود و برای من که تجربه ی تئاتر محیطی رو نداشتم عجیب بود و به نظرم مهمترین تاثیر اجرا این بود که ترغیب به خوندن شاهنامه میشین... در مجموع برای من بعد از شیش ماه دوری از تئاتر شب خوبی بود و حس کردم یه کم به زندگی برگشتم...

من روز اول اسفند، تئاتر بودم ، شاید جزو آخرین تماشاگرای تئاتر قبل از کرونا....و الان شاید طولانی ترین زمان تو پنج سال اخیره که تئاتری رو ندیده بودم و به سالن تئاتر نیومده بودم... ممنون از اینکه سعی می کنید این دوری ها رو سهل تر کنید...

من امروز تو تختی از خواب بلند شدم که نمی دونم قبلا توش خوابیده بودم یا نه.... تو خونه ای راه رفتم که هیچ چی اش آشنا نبود....

هر دوره ای یه شاهد می خواد، مامانی شاهد دوره ای هست که برای ما یادآور یه آه کوتاه دردناکه... {نقل به مضمون}