بدون شک می تونم بگم تا حالا از دیدن هیچ تئاتری به این اندازه نا امید نشده بودم. البته میزان تمرین و هماهنگی ای که بازیگران داشتن به خصوص بعد از گذشت ده یا پانزده دقیقه ابتدایی قابل تحسین هست. اما این همه تمرین برای چه هدفی؟ درست مانند قایقی که با بند به تنه درختی در ساحل بسته شده باشد و قایق سواران درون آن تا صبح پارو بزنند. نمایشنامه بی محتوا و خلاقیت های بدون مفهوم از نکته های بارز این اثر بود. خلاقیت و ساختار شکنی زمانی ارزشمند محسوب می شود که هدف مناسبی و درون مایه غنی داشته باشد. اما در این تئاتر هیچ کدام از این ها دیده نمی شد.

برام خیلی خیلی جای سوال داره که چرا نمایشی این چنین شسته و رفته و قوی ، باید این قدر کم تماشاچی داشته باشه ! زمان رو از دست ندید و حتمن تا قبل از پنج شنبه شب که آخرین اجرا هست این تئاتر رو ببینین <3