درود
اونچه که برای من تو این کار جذاب بود اجرایی عینی چیزی بود که میگفتن: نمایش تام و تمام "فرم" و انتقال هر چیزی از فیلتر فرم، و بطبع اون، ایجاد حس معین در تماشاچی. ممکن بگین که حسی در شما برانگیخته نشده، و این قطعاً ایراد کاره که نتونسته اون رو به شما انتقال بده، ولی قدر مسلم اون چیزی که روی صحنه بود کامل و بدون زوائد نبوده و نیست ولی بسیار زیاد به کمال نزدیک شده بود.
کلیه حرکات به طرز واضحی نمایشی کردن اتفاقی بود که داشت می‌افتاد: اون چیزی که در کلام می‌شه "نرمش قهرمانانه" در تصویر چی‌ می‌تونه باشه؟ جنب و جوش دائمی و استرس‌های همواره تکرار شونده و پا مانده در جایی و سر مانده در جای دیگه رو چه جوری می‌شه تصویری کرد؟ یکی از راه‌هاش اینه. که ممکن به مزاق همه جور در نیاد ولی قطعاً غلط نیست.
هنوز هم آوردن نام اسرائیل برای خیلی ها در همین مرز پُر گهر لکنت میاره، بدیهی ... دیدن ادامه ›› این موضوع طرف ماقبلی هم داره. حفظ اطلاعات و "اسمش رو نبر" ها تبدیل به عادت برای طرفین شده و اگر بخوان هم نمی‌تونن جور دیگه رفتار کنن و طبعاً هر بار همین‌طور بیان و برخورد می‌کنن.
وقتی منطقه جغرافیایی تلاقی چندین فرهنگ و گویش باشه و چندین مذهب درش در تلاش به اکثریت رسیدن باشند، برای سال‌های متمادی، این موضوع عنصر طبیعی زندگی اون منطقه میشه و باز هم عینی کردن این مورد چه طور ممکن می‌شه اگر به چند زبون حرف زده نشه؟
به نظرم اصلاً تفکر و تعقلی در کار نیست یک درام سیاسی با موضوع مذاکره دو طرف ناهمسوه که به شکل تصویری سعی می‌کنه دو قله کوه که به ظاهر غیرقابل حرکت به سمت همدیگه هستن رو بهم نزدیک کنه..
و از حق نگذریم: اون نوجوون بسیار فوق العاده بود در بین بازیگران.
درحصوص هماهنگی و کار کشیدن از بازیگران به نظرم حاصل تفرعن کارگردانه و توش به رخ کشیدن هست؛ والا بدیهی که بازیگران باید بدن اماده داشته باشن و در کمال هماهنگی در هر تئاتری ایفای نقش کنن.