ناتورالیسم به در
نمایش سیزده به در، با میل به رئالیسم از ناتورالیسم نهفته درپی‌رنگ روایت فاصله می‌گیرد و این مهمترین نکته نمایش است، در فضای رئالیستی تحریک احساسات مخاطب دشوارتر می‌شود، هم برای نویسنده و هم برای بازیگر، اما آنچه اثر میخواهد بگوید ژرف‌تر و تاثیرگذارتر خواهد بود. در نمایش سیزده به در، با تکیه بر دکور رئالیستی و نور پردازی نرم و بی‌ادعا و با بهره‌گیری از توانایی بازیگران هم احساس مخاطب اغنا می‌شود و هم سوژه لازم برای تفکر به او اهدا می‌شود.
نمایش رئالیستی مدعیان بسیاری در تاتر ایران دارد که متاسفانه اکثر آنها نه تنها رئالیسم را نمی‌دانند بلکه با تولید اسامی خودساخته سعی در تصرف این سبک به نفع خود دارند، در حالی که مخاطب تاتر اثبات کرده است که داستان خوب و بازی‌های سالم را می‌شناسد و طرفدار سبک رئالیستی است.
در نمایش سیزده به در، ظرافت متن قابل توجه بود، گاهی در ارائه اطلاعات شخصی کارکترها تعجیل می‌شد ولی ظرایفی که در برهم‌کنشی اشخاص نمایش حکمفرما بود لذت دیدن نمایش را ایجاد می‌کرد، تعلیق خوبی هم در متن بود که یکی دیگراز ضعف‌های نمایش‌های مدعی این سبک است و مخاطب را از دیدن ادامه نمایش دلزده و خسته می‌کند.
کارگردانی هم به عقیده من بسیار خوب بود، بدون اضافه‌کاری و از همه مهمتر با پنهان کردن خط کارگردانی نمایش را دیدنی ... دیدن ادامه ›› کرده بود.
خسرو احمدی عزیز که کم‌نظیر بودنددر این نمایش و صادق برقعی و بیتا عزیز هم بار دیگر تحسین من را برانگیختند. بنفشه ریاضی هم که پیش از این در نمایش‌هایی با سبک متفاوت‌تر دیده بودمش بی نقص اجرا کرد و به طور کلی همه بازیگران با بازی یک جنس و ریزه‌کاری فراوان نمایشی دلنشین و به یادماندنی خلق کردند.
امیدوارم احدی‌نیا با تثبیت خود به عنوان نویسنده سبک رئالیستی چه در تاتر و چه در سینما بتواند آثاری مانا خلق کند.