آقا حامد: به هر حال کار، لا اقل برای ما تماشاگران ایرانی، غیر معمول است. این واژه ی "غیر معمول" را به عنوان تمجید به کار نمی برم، منظور این است که چیز جدیدیست و ممکن است با سلیقه ی مان جور درباید، که در مورد اکثر بینندگان این نمایش این طور بوده، و یا جور در نیاید، که صد البته هیچ اشکالی هم ندارد اگر این طور باشد.

منم با اینکه کار رو دوست داشتم باید اعتراف کنم که واقع ریتم کار در اواخر نمایش خیلی خیلی کند و عذاب آور میشه. من بار دوم که دیدم توی صحنه کشتن ماری دیگه کم آورده بودم در مقابل اینهمه حوصله و طمأنینه...همه اش پیش خودم میگفتم "بابا بکشش دیگه..ااااااه!!!"

کلا ریسک بزرگیه چند بار دیدن یه کار خوب. چه بسا که کل حس قشنگ بار اولت بر باد بره!

@علی و حامد: درخصوص، ریتم آخر نمایش با شما دو عزیز موافق نیستم. در مورد این که آهسته و کشدار بود با شما موافقم اما نظرم اینه که ضرباهنگ درستی برای اون بخش انتخاب شده بود. در ادامه دلایلم رو میگم و امیدوارم که شماهم نظرتون رو بفرمایید تا اگر دیدگاهم اشتباهه بتونم تصحیحش کنم. با فرض اینکه همه قبول داریم که، هماهنگی فرم و محتوا یکی از اصول مهم آثار هنری به خصوص هنرهای نمایشی به حساب میاد، این سوال رو می خوام مطرح کنم که اگر ویتسک به قول علی آقا بدون «اینهمه حوصله و طمأنینه» ماری رو میکشت چه اتفاقی می افتاد؟ جواب خودم اینه که شیخصیت ویتسک دچار یک گاف بسیار عظیم میشد و اصلن فرآیند شخصیت پردازی اثر دچار مشکل جدی میشد. ویتسک با تردیدهای بسیار عمیقی دست و پنجه نرم میکنه، شخصیتی هستش که خلاء های عاطفی زیادی داره، کاملن وابسته به دیگرانه، اصولن ضعیفه، در تقابل با محیط بیرونش خیلی دست و پا بسته رفتار میکنه، آشکارا نماد انسان های سرخورده و تحقیر شده ی اجتماع هستش. به طرز عذاب آوری با خودش، با توهمات ذهنیش درگیره، جایی بین تصورات ساده لوحانه اش از اطرافیان و واقعیت های تلخ دنیای بیرونی معلق و اسیره. منِ تماشاگر وقتی دارم صحنه ی انتقام گیری رو تماشا می کنم دقیقن به خاطر همین ریتم آهسته، خسته میشم، کمی اعصابم بهم میریزه، بی تاب میشم و احیانن ممکنه حتا برام اذیت کننده باشه، این احساس ها دقیقن در تناسب با وضعیت اون لحظه ی ویتسک هستش و همینه که فرآیند ... دیدن ادامه ›› تناسب فرم اثر و محتوا رو کامل میکنه. بنابراین من تصور میکنم اگر ضرباهنگ اثر تندتر میشد، این فضا سازی تا حد زیادی مختل میشد. یعنی اون ویتسکی که در طول نمایش برای ما روی صحنه زنده شد، به فرم کامل خودش نمیرسید و ابتر میموند.
پ.ن. من البته این نمایش رو قبل از جشنواره(تو دی ماه) دیدم و شنیدم که اجراهای جدید کمی تفاوت کرده، طبعن من با توجه به اون چیزی که دیدم و خاطرم هست نظر دادم.:)

@محسن عزیز: مرسی از اینکه خوندی و نظرت رو گفتی. همه اون چیزی که من گفتم رو خودت تکرار کردی:"دقیقن به خاطر همین ریتم آهسته، خسته میشم، کمی اعصابم بهم میریزه، بی تاب میشم و احیانن ممکنه حتا برام اذیت کننده باشه". من چیزی راجع به درست یا غلط بودن این ریتم نگفتم. یک صحنه میتونه به شدت خسته کننده و کند و در عین حال درست باشه (بدون هیچ مقایسه ای مثل خیلی از کارهای برگمان). هرچند که در ویتسک به نظرم میشداین تکرارها رو(که به قول شما در راستای شخصیت پردازی و قصه نمایش هستش) با ریتم تندتری نشون داد یا از تعداد اونها کم کرد (فکر میکنم 4 یا 5 بار تکرار میشه). بطور کلی به نظرم با کمی تدوین بهتر میشد زمان نمایش تا 10-15 دقیقه کاهش پیدا کنه بدون اینکه به کلیت اثر لطمه ای وارد بشه.